De Denker. Deel 12 (1774)
(1775)– [tijdschrift] Denker, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 361]
| |
De Denker.
| |
Herderszang Ter Verjaeringe van Adelaert.
Blankhart.
Wel Dichtlief! waer zo heen? gy schynt verheugt te wezen,
Men kan uit uw gelaet een groote blydschap leezen;
Gy toont u zo vernoegt als ik u immer zag.
Ei, zegt my, kan het zyn, waerom zulks wezen mag;
| |
[pagina 362]
| |
Is 't, wyl het goudgeel graan zoo wél is ingekoomen?
Of om de vruchten, die gy krygt van uwe boomen?
Of wyl uw dartel vee zoo lustig rustig springt,
En 't vlugge pluimgediert zoo onnavolgbaar zingt?
Geef antwoord op myn beê! ik wenschte 't wel te weeten;
Maar zitten we eerst hier neêr: ons vee gaet saamen eeten.
Dichtlief.
Ja, Blankhart! dat is goed, maar 'k heb juist niet veel tyd;
Doch 'k zal u zeggen, wat my heden zo verblyd.
't Is niets van al het geen, 't welk gy daer koomt te noemen,
Schoon zulks my ook verheugt, en rede geeft tot roemen;
Thans is dat niet de stof, waerom ik my vermaek.
Neen, Blankhart! waerde Vriend! het is eene andre zaek,
't Is, om dat Adelaert, de roem van alle knaepen
Die immer in het veld de uitgewolde schaepen
Gedreeven hebben, op deez' blyden dag verjaert.
Ik denk, gy kent hem wel. het is dien Adelaert,
Beroemd door zuivre deugd en onvolpreezen gaeven,
Niet slechts bekend in 't veld, maar ook by Letterbraeven,
De Geest, die hem bezielt, is groot en wonderbaer,
Al telt hy deezen dag pas eenëntwintig jaer.
Blankhart.
Ja, Dichtlief! 'k ken hem wel, vooräl door zyn gezangen,
Waar door hy overlang den lauwer heeft outvangen,
| |
[pagina 363]
| |
En zuiveren lof verdiend in 't wyde wereldrond,
By elk, die ooit vermaek in herderszangen vond,
't Is u ook wel bewust, 'k behoef dit niet te melden.
Dichtlief.
Gewis. Ik weet het ook; men vond zyn weergaazelden.
In al wat loflyk is, behaelt hy steeds den prys;
Zyn jeugdig brein is reeds in nutte zaeken grys.
Blankhart.
Des is hy onzen zang, o vennoot! dubbel waerdig:
Hy is een hupsche knaep, oprecht, en heusch en aerdig.
'k Heb hem voor lang gekend, ja veel met hem verkeerd,
En inderdaad veel goeds en nuts van hem geleerd.
Wy zyn al veel by een, zelfs dikwils heele dagen,
Vermits we in eene wei de schaepen saemen jaegen.
Dichtlief.
Het is een groot geluk, o Blankhart! als men heeft
Een knaep tot zynen vriend, en daer men zoo meêleeft,
Gelyk gy my daer zegt: want waerlyk zulke Vrinden
Zyn hedendaegs zoo min als goud op 't land te vinden.
Blankhart.
'k Ken in dit Kerspel geen gulharter knaep dan hy,
En 't geen hy hoogst bemint is de eedle Poëzy.
| |
[pagina 364]
| |
Dichtlief.
Dat is ook d'eêlste kunst, die ik u weet te noemen,
Waerom ik ze ook bemin, en altyd wensch te roemen,
Al werdt ze in vroegren tyd verachtelyk versmaad
Van drieste onweetendheid, die alle kunsten haet,
Doch al wie haer veracht (dit heeft een knaepGa naar voetnoot(†) gesprooken,
Wiens leevensdraed, helaes! te vroeg is afgebrooken,)
Heeft een onedel hart vol ezelaertigheid.
En, waerde Vriend! dit is de waerheid recht gezeid.
Blankhart.
Ik heb der Herdrenzang al over lang gepreezen,
En Adelaert heeft my daer veel in onderweezen.
Men geeft hem in de Stad den naam zelfs van Poëet,
Naardien hy vry wat meer dan andre Herders weet.
Dichtlief.
Wel aan men roem' hem dan! laet ons al verder kouten:
Zyn deugd bekroone ons werk; en vind 'er iemant fouten,
Hy wys die rustig aan, zoo leeren wy den zang,
Of zyt gy als een kind voor de onderwyzing bang?
Blankhart.
Wel aan, ik wacht een les: gy weet naar eisch te zingen.
| |
[pagina 365]
| |
Dichtlief.
Zing voort! ik kan myn' geest, ô Blankhart! niet bedwingen.
Blankhart.
Gy noopt myn' Zanglust aan, ik zing dan rond en vry,
Terwyl ook Adelaert de schoone Poëzy
Verstaet, en in die kunst gaet met den lauwer stryken,
Zelfs veelen overtreft, en weinig hoeft te wyken,
Als hy met lossen zwier de riete Herdersfluit
Hanteert, en ieders ziel schier lokt ter ooren uit.
Dichtlief.
Dus doende kan een knaep zyn' naem onsterflyk maeken,
Al woont hy in een Stulp bedekt met strooien daken,
Dat hindert aan geen kunst, of deert in 't minste niet
Aen 't zingen van een fraei en aertig Herderslied.
Men denk slechts aen den knaep, die in zyn jeugdig leven,
In Abtwouts breede buurt, zyn schaepen heeft gedreeven,
Die leefde als een boer, en speelde evenwel
Zoo overheerlyk het edel snaerenspel,
Dat wie zyn zangen hoort volmondig moet bekennen,
Dat hy hoofdzwiergen en vondryken na kan rennen.
Blankhart.
Zoo zingt ook Adelaert, 't is nog niet lang geleên
Dat hy in 't ruime bosch van Glorieryk ging treên,
| |
[pagina 366]
| |
En op zyn herdersluit, wat boschwaerts ingekoomen,
By 't aangenaem geruisch der heldre waterstroomen,
Zyn stem verheffende zoo onnavolgbaer zong,
Dat heel het voglenheir schier van die klanken sprong,
Als of held Orfeus, door zyn' vergooden snaeren
Het zanggezinde koor te saemen deed vergaeren.
't Was op een bruiloftsdag toen Adelaert daer was,
En zag, (hy zegt het zelf) de Nimfen van Parnas,
Hem gunstig, om zyn kunst zich in dat bosch vertoonen,
Wanneer hy Glorieryk en zyne Bruid zou kroonen
Niet met een Myrtekrans maer met een Bruiloftsdicht,
Gelyk dien hupschen knaep ook deftig heeft verricht.
Dichtlief.
Dat Adelaert nog lang tot onze blydschap zinge!
Blankhart.
My heugt, hoe wy voorheen aan d'ouden stroom de Linge
Steeds weidden met vermaek onze Oudren wollig vee!
Wat waeren wy altyd vernoegd en wel te vrêe!
De oprechte eenvoudigheid is nog op 't land te vinden.
Dichtlief.
Daer leeft men ongeveinsd en vry met alle Vrinden.
Maer Vrinden in den schyn, die vind men in de Stad.
Toen Vrekaert op 't land van onze vruchtten at,
| |
[pagina 367]
| |
Was hy steeds vriendelyk, maer nu, in laeter dadagen,
Gevallig ook een ampt aan hem is opgedraegen,
En hy dus wordt begroet gelyk een grooten Heer,
Nu, braeve Blankhart! nu kent Vrekaert ons niet meer.
Hy vondt altyd vermaek in onze herderszangen;
Maer 'k heb in zeven jaer geen groet van hem ontvangen;
Hy heeft my menigmael gebeden om myn kunst,
'k Zong nooit een Herderslied, of schonk het hem uit gunst,
Zelfs na dien tyd dat hy is naer de Stad geweeken,
Doch van zyn dankbaerheid is my nooit iets gebleeken.
Maer Dichtlief wacht zich ook, daer ik niets aan hem wy'.
Blankhart.
Zwyg!... zing maer lustig voort op 't vrolyk jaergety
Van Adelaert, die ons zyn vriendschap blyft betoonen,
Ik hoop zyn jeugdig hoofd met lauwrenblâen te kroonen.
Dichtlief.
Wat wenschen wy dien knaep die ons zoo dierbaer is?
Blankhart.
Dat hem nooit ongeval door leet of droefenis,
En wat men schaedlyk noemt, verzelle of wedervaere!
| |
[pagina 368]
| |
Maer dat den Hemel hem nog lang gezond bewaere!
En schenken zal het geen den mensch tot voordeel dient.
Dichtlief.
Dat 's ook myn hartenwensch ja 'k hoop, dat onzen Vriend
Al wat hy zelf zich wensch' mag daedelyk ontvangen!
Blankhart.
Nu Dichtlief! zyt gegroet! ons vee zal reeds verlangen
Om ons wêerom te zien. 'k heb hier wat lang geweest.
Dichtlief.
Denk: 't is op Adelaert zyn bly geboorte feest
Gelrus.
Deze Vertoogen worden uitgegeven, te Amsterdam, by de Erven van F. Houttuyn, en zyn, ieder Maandag, by dezelven te bekomen: en, wyders, te Nymegen by H. Wolfsen, Arnhem W. Troost, Dordrecht A. Blussé, Haarlem J. Bosch, Delft E.v.d. Smout, 's Gravenhage J. Thierry, Leiden P.v.d. Eik en D. Vygh, Rotterdam R. Arrenberg, Middelburg P. Gillissen, Vlissingen P. de Payenaar, Leeuwaarden H.A. de Chalmot, Harlingen F.v.d. Plaats, Sneek R. Zeylstra, en Groningen J. Crebas en L Huyzing |