|
| |
| |
| |
De Denker.
No. 605. Den 1 Augustus 1774.
[De Kreupele en de Blinde. Dichtstukje.]
---- Daar is met al dit twisten
Meer schade als winst gedaan. ----
Vondel.
De Kreupele en de Blinde.
1[regelnummer]
Blinde Kees kwam kreuplen Jan
Op den weg naar Noordwyk tegen.
Zy hadden een beroep. het beed'len langs de wegen,
Bragt beiden voordeel an.
5.[regelnummer]
Kees zuchtte: ‘Wat is blindheid naar!
| |
| |
'K ben de ongelukkigste aller menschen!
Gy hebt goê praat, zei Jan: was ik een Wandelaar.
Als gy, ik zou niet anders wenschen.
Een blinde, die voorzichtig is,
Maar my, die kruipen moet met zoo veel hindernis,
Doch hoor eens, Keesbuur, weet gy wat?
Wil gy myn zin doen, kyk, ik zou dan, (dat gy 't vat)
Maar dan (gy zult myn opzet waarlyk pryzen)
Moet gy me draagen op uw schouders, want ik kan,
Byna niet voort, en gy zyt sterk. Myn goede Man!
Zyt gy hier meê te vreên; 't zal onzen nood vermindren,
20.[regelnummer]
'K zal trouw 't beoofde doen. Kees zei, koom 't is gedaan,
Zit op: we hebben geen van beiden vrouw of kindren,
We kunnen overäl, waar wy maar willen, gaan.
| |
| |
Zoo wandlen ze een' geruimen tyd,
Door Steden, Dorpen, Velden,
25.[regelnummer]
Terwyl de noeste bedelvlyt
De rampen hun ontnam, die hen te vooren kwelden.
Na dat zy dus dan daar, dan hier,
Als kindren van Planeeten,
Of als een Savoyaart met zyn marmot en lier.
30.[regelnummer]
Den tyd al zwervende versleeten;
Geraakten ze eindlyk aan het strand,
Op hoop van 't Zeevolk nog een stuivertje af te smeeken,
Toen kreuple Jan in 't vlotte zand.
Een Oester schielyk zag: hy bleef niet in gebreeken,
35.[regelnummer]
Om Kees te zeggen, dat hy yllings bukken most,
En grypen naar die Oester,
Dat Kees ook gretig deê. Maar toen, helaas! begost
De Twistgodin haar' rol. 't geschreeuw werd langs hoe woester.
Zy raakten hevig aan het kyven:
40.[regelnummer]
Wie of 'er meester van dien buit zou blyven.
Jan riep’: wat wilt gy praaten? Vent?
| |
| |
My hoort die Oester toe: hadt ik ze u niet geweezen,
Dan lei zy nog op 't strand. Dat liegtge, seldrement,
Zei Kees. ik eigen ze. Gy zult my niet beleezen.
45.[regelnummer]
Dat wyzen doet niet uit, het grypen is de slag.
En kyftge langer, 'k zal u aanstonds laaten vallen.
Maar stil eens! 'k weet een' Heer, die ons wel lyden mag.
Het is een Advokaat, die Pleitziek heet. Ons kallen,
Vermeerdert toch de rusie maar.
50.[regelnummer]
Koom gaan we naar hem toe, wy raaken zeker klaar.
Zy vinden 't beide goed, en loopen uit den treuren,
Naar Pleitziek. hy komt voor, en schoon hy uit de kleuren
Van hunne rokken wel kan zien,
Dat deeze zaak hem juist geen winst zal biên;
55.[regelnummer]
Zoo wil hy echter wel eens hooren,
Wat deeze Bedelaars tot tweedragt aan kon spooren.
Zy melden nederig aan hem de gansche zaak,
En smeeken, dat hy hen uit dit geval zal redden.
Hy antwoort hun: 't is goed, ik wil wel zeker wedden;
| |
| |
60.[regelnummer]
Dat ik van deezen twist in 't kort een einde maak.
Hy roept zyn knegt: Antoon, Antoon,
Bezorg my ras een mes: de knegt volgt zyn gebôon.
Hy neemt het mes, en snydt voort de Oester open.
Toen spreekt hy hen dus aan: Ik die de zwaarste knoopen
65.[regelnummer]
Gemakkelyk ontbinden kan,
Die twisten kan beslechten,
Naar billykheid en regten.
Hoort hier Johan en Kees: daar hebt gy elk een schulp.
70.[regelnummer]
Dit komt u wettig toe: ik zal voor myne hulp,
(Dat 's alzints redelyk) de lekkere oester eeten.
De kosten scheld ik beiden kwyt,
Om dat gy arme lieden zyt,
Maar wilt myn goedheid nooit vergeeten.
75.[regelnummer]
Gaat nu maar heen: .......
Zy knorden, gansch te ontvreên,
Om dat die spys dus was verlooren;
Maar Pleitziek riep: komt, maalt niet langer aan myn ooren,
Zoo gy niet ras gewillig gaat,
| |
| |
80[regelnummer]
Zal myn Antoni u wel schielyk beenen maaken.
Zy kroopen langzaam naar de straat:
Kees nam toen Jan weêr op, en klaagde, watte zaaken!
Die listige Advokaat, die schoelje, die schavuit,
Ontneemt ons zulk een' schoonen buit!
85.[regelnummer]
Nu ziet gy klaar, zei Jan: de twisten doen ons schaade.
Des laat ons langer niet op Advokaatsgenade
Vertrouwen, want hunne argelistigheid
Heeft menig ander mensch zoo wel als ons, verleid.
Zy torschten in 't vervolg elkaêr geduldig voort,
90.[regelnummer]
En hunne reis word sints niet meer door twist gestoord.
* * *
Zoo ziet men, dat het oude spreekwoord waar is,
Twee honden vechten om een been:
De derde, die om hen te scheiden daar is,
Loopt schielyk 'er mêe heen.
| |
| |
Aan de dankbaarheid.
1.
O Dankbaarheid, o schoone Maagd!
Die lauwren op uw' schedel draagt,
Hebt gy den Mensch begeeven?
Wie is 'er die bezield door deugd,
Beschouw vry Ouderdom en Jeugd,
2.
Doe vry met een verheugd gemoed,
O Mensch! uw' medestervling goed,
Ziet ge u gedrukt door tegenheên,
Hy wykt, en laat u 't eerst alleen,
Die 't meest u dank moet weeten.
3.
Wie is 'er die de Algoedheid pryst?
Haar voor heur weldaên dank bewyst?
Verban de snoode ondankbaarheid,
Die niets dan stank alöm verspreid.
4.
O Dankbaarheid woon in ons hart.
Zo baar' geen naberouw ons smart.
Doe ons Gods lof verbreijen.
Laat altoos van ons hartältaar,
Tot eer van d'Opperzegenaar,
Uw reukwerk geuren spreijen.
| |
| |
Snelheid des tyds.
Hoe ras vliegt ons de tyd voorby!
En de onbestendigheid zweeft altoos ons op zy
Wy worden als een snelle stroom,
Die altoos vloeid, gedreven.
Wat anders is ons Leeven,
Wat anders als een droom?
Neemt dan getrouw den tyd in agt,
Die niet dan ydle dingen;
Daar ge op uw' dood niet denkt, het allermeest betracht.
Zoekt waare rust voor uw gemoed.
De kortheid van uw Leeven
|
|
Auteursrechtvrij