De Denker. Deel 12 (1774)
(1775)– [tijdschrift] Denker, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 225]
| |
De Denker.
| |
Aan Fillis.'t Huwlyk maakt van Menschen Englen!
Dichter, dat 's een kostlyk woort!
't Kan twee zielen samen strenglen
Met een hemelsch liefdekoort.
Neen: 't is on waar! want myn Fillis
Was allang eene Engelin,
En zo dra myn wil haer wil is,
Wordt ze een sterflyke Godin.
Ach! wanneer gelukt myn hope?
Wanneer komt dat zalig uur,
Dat z' haar vryheit, eens verkope?
Maer, helaes! zy houdt die duur.
| |
[pagina 226]
| |
'k Zal u hondert kusjes geven,
En nog duizendmaal zo veel,
Lieve Fillis, ja myn leven,
Voor een koopmanschap, zoo eêl.
Foei! wat zeg ik, zyn de zinnen
Van een' Dichter, als hy vrydt,
Zonder teugel, door het minnen,
Dan ben ik het vyftal kwyt.
Wie verkoopt 'er ooit zyn vryheit,
Als hem de Echt nog vryër maekt.
De Echt baart zekerheit en blyheit,
Daer een vryë ziel naer haekt.
Zoo is 't vogeltje, besloten
In zyn kouwtje, min beducht
Voor gescherpte Havikspoten,
Dan het was in ruimer lucht.
Maer ik kan de zachte banden,
Die uw Maegdelyke hart,
Dat zich anders zou verpanden,
Tegenhouden, tot myn smart.
'k Heb, Godt lof! ook dierbare Ouders;
En dat zachte liefdejuk
Drukt zoo wel myn ted're schouders,
Als by u, dat 's ons geluk!
Kind lief van uw' waarden Vader,
Dochter van 's Mans brave Vrouw,
Ai, bedenk uzelve eens nader,
Dit verbint u tot de trouw.
't Past ons, zoo gy hun het leven,
Naast uw' Schepper, schuldig acht,
Tot een dankgeschenk te geven,
Vóór hunn' doot, een nageslacht.
't Past ons, 't hooft der oude Lieden
Te vereeren met een kroon:
| |
[pagina 227]
| |
En hoe zal dit best geschieden,
Dan naar 't woort van Davids Zoon?
'k Heb de Spreuk te wel onthouden:
Kindskinderen ('t dtaet 'er zoo)
Zyn de loon en kroon der Ouden.
Liege ik, dan liegt Salomo.
't Past ons zoo veel gunstbewyzen,
Die wy smaekten vroeg en laet,
Noit genoeg naer eisch te pryzen,
Te belonen met de daet.
Kom dan, Fillis! laet ons paren:
Dat 's de wezenlykste vreugt,
Die der Oud'ren gryze hairen
Wisselt in een groene jeugt.
'k Zie reedts, (Wie zou niet verlangen,
Naer dien heuchelyken tydt!)
Hoe uw Moeder wordt ontfangen,
Hoe zy vrolyke uren slyt,
Hoe zy welkom wordt geheeten,
Hoe zy Vaderlief begluurt,
Daer zy is in 't huis gezeten
Van haer Dochter, in haer buurt.
'k Zie, hoe zich uw Vader zegent,
Als hy van zyn' Schoonzoon wordt
Met eerbiedigheit bejegent.
O! dan valt de dag te kort.
'k Zie het vriendelyk verkeren
Onzer Oud'ren wederzyds.
d'Ondervinding zal 't u leren;
Daerom, Fillis! trouw by tydts.
Klaeg dan niet meer over 't missen
Van uw Moeder, die gy mint.
Laet die troost uw' moet verfrissen,
Dat g' 'er twee voor eene vindt.
| |
[pagina 228]
| |
'k Zeg u meer, en zwere u trouwe,
Ik zal u, myn oogelyn,
Wordt gy my ter echte Vrouwe,
Vader, Moeder, alles, zyn.
Bitterzoete! geef geen oorzaek;
Dat ik u Naömie heet';
'k Heb de Dichtkunst, tot myn voorspraek,
t'Uwer eer' met lust besteedt.
En zo gy geloof durft weigren
Aen de zoete Poëzy,
Dat zal woorden oversteigren,
Neem een ware proef aen my.
DAMON. | |
[pagina 229]
| |
By de beschouwing van het graf
| |
[pagina 230]
| |
Brief van den Hertog De Choiseul,
| |
[pagina 231]
| |
Aan Den Hertog De Choiseul,
| |
Keerdicht.
Gy zyt dan eindlyk weêr aen 't Fransche Hof gekoomen.
De zon dook menigwerf in Nereus, pekelplas,
Zinds gy te Chanteloux had uw verblyf genoomen;
Te Chanteloux, daer 't wis voor u het veiligst was.
ô Ja, elk is verpligt voor lyf en goed te zorgen:
De weerhaen van 't geluk draeit veeltyds vliegend rasch:
Want de avond houdt te rug, 't geen dikwils in den morgen,
Aen ons, door wuften waen, te los verzekerd was.
Dan, zulks behoeve ik niet, aan u, Choiseul! te zeggen:
'k Zag uw bedaerdheid toen ik uwe LettrenGa naar voetnoot(†) las.
Hy die zyn eigen' zaek bedaerdigweet te overleggen,
Is beter voorspraek dan in Frankryk immer was.
't Is raedzaem u voortaen met geen verschil te kwellen:
Men ziet een anders kwaed meest door het verstiend'glas,
Maer LodewykGa naar voetnoot‡ bleef toch welwikkend oordeel vellen:
Hy wist wat voor het Ryk, dien tyd, noodzaeklyk was.
Van goede planten teelt men veeltyds goede zaeden.
't Is zomer, en de boer vult haest met graen zyn tasGa naar voetnoot§?
De jager brengt het wild om 't aen het Hof te braeden,
De Koning nodigt u, die éértyds balling was.
Leef lang, in 's Vorsten gunst, met al uw huisgenooten!
Dat elk benevens u, op pligt en wetten pass!
Och! wierd in 't Fransche Ryk nooit moordkartou geschooten!
Och! dat het in Europe alöm eens vrede was!
Dan zou het negental, door vindingryk vermogen,
My hulp betoonen, ja, bestuuren myne pen.
Maer alle hoop hierop, is byna my ontvloogen,
Terwyl ik evenwel een vreêbeminnaer ben.
Den 21 Juny 1774. G. Beyer. | |
[pagina 232]
| |
Gestuit voorneemen.
Onlangs in eenzaemheid naer 't juichend land getreden,
Daer 't zangrig vreedenheit, onvolgbre toonen slaet,
Werdt dra myn geest vervoerd in ruime zaligheden,
Terwyl myn dichtgodes by 't koor ten reije gaet;
Toen meende ik zachte rust, en reine vreugd te smaeken,
Voor 't zanggezinde brein, van stadsgewoel verlost.
Maer wonder! onverwacht, scheen 't gansch heelal te kraeken,
't Was of de hemeldeur sprong uit haer' gouden post.
Ik zie vast om en om, waer 't onheil my mogt naedren,
En hoor van allen kant een donderend gedruis;
'k Dacht dat de dood my trof, of 't bloed versteef in de aedren.
Zegt, goden! zegt, wat is 't? de berg baert weêr een' muis.
Gunst Beveiligt. |
|