|
| |
| |
| |
Gedichten fan Slauerhoff út Slauerhoff & Jorwert
yn oersetting fan Jan Schotanus
Wenningleaze
Allinne yn myn gedichten kin ik wenje,
Nea fûn ik ear ne oars myn ûnderdak;
Foar d' eigen hurdstee field' ik nea in swak,
In tinte waard troch de stoarm op wjukken nommen.
Allinne yn myn gedichten kin ik wenje.
Salang 't ik wit dat ik yn wyldernis,
Yn steppen, stêd en wâld dat ûnderkommen
Fine kin, deart my gjin bekommernis.
It sil lang duorje, mar de tiid sil komme
Dat fóár de nacht my d' âlde krêft ûntbrekt
En om 'e nocht om sêfte wurden bidt,
Wêrmei 't ik earder bouwe koe, en de klaai
My bergje moat en ik my delbûch nei dit
Plak dêr't myn grêf yn 't tsjuster iepenbrekt.
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen,
Nooit vond ik ergens anders onderdak;
Voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak,
Een tent werd door den stormwind meegenomen.
Alleen in mijn gedichten kan ik wonen.
Zoolang ik weet dat ik in wildernis,
In steppen, stad en woud dat onderkomen
Kan vinden, deert mij geen bekommernis.
Het zal lang duren, maar de tijd zal komen
Dat vóór den nacht mij de oude kracht ontbreekt
En tevergeefs om zachte woorden smeekt,
Waarmee 'k weleer kon bouwen, en de aarde
Mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de
Plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.
| |
| |
Nei jier ren
Alles seach ik sa't wy it fûnen,
Bekoarlik fersutere lyk it eartiids wie:
It griene paad, dêr't spjochtich gers yn stie,
De sinneblommen dêr't jim sie fan wunen;
It stille fan it hôf, de feale jûn fan
Lette sinne dy't de finsters glimme liet.
Achter yn 'e tún lei 't ûndjippe wiet,
Dêr 't wy inoar doe yn 't strewelleguod fûnen.
Alles: net 't leaf, heal lanlik, heal mondain,
Wiffe bekoarlikens, dy't har ferlear
Yn Ingelân, ik leau as gûvernante.
Ik stoppe in piip en mimere en sei: ‘Enfin...’
Wie stil doe't ik har keamer fûn, near
As in sa mar sa litten chapelle ardente.
Alles heb ik teruggevonden,
Bekoorlijk verwaarloosd als 't vroeger was:
Het groene pad begroeid met spichtig gras,
De zonnebloemen, die toen lager stonden;
Het stille van den hof en het grijsblonde
Van zon laatglanzend door beslagen glas.
Achter in de tuin begon de ondiepe plas,
Waar we elkaar 's avonds onder takken vonden.
Alles: niet 't lief, half landlijk, half mondain,
Wankle bekoorlijkheid die zich verliest
In Engeland, 'k geloof als gouvernante.
Ik stopte een pijp en peinsde en zei: ‘Enfin’...
Maar zweeg toen ik haar kamer vond, triest
Als een zoo maar gelaten chapelle ardente.
Seerop
Ik miende echt, ik soe no moannen rêste,
De winter yn 't besletten stêdsje bliuwe,
In hûs myn went' en kleare sinnen skriuwe
En foar it earst wat langer yn in fêste
Ferhâlding libje en yn kalme lusten
By har lizzend, lang yn omearming bliuwe.
En stadich waard my har willige lea
Fertroud as eartiids faak besylde kusten.
Sa tocht ik, sittend yn myn keamer, mar
Fannacht hear ik de westerstoarm wer oangean;
It dakhout jout as grinend want lawaai.
Ik bin safier fan see, sa ticht by har;
't Tsieren fan brâning kin my hjir net treffe.
Hoe kin ik sa wanhopich klear beseffe
Dat ik wer meunsterje sil, foar âldjiersdei?
Ik ging gelooven dat ik nu zou rusten,
De winter in 't ommuurde stadje blijven,
Een huis bewonen, klare zinnen schrijven
En voor het eerst wat langer voortgekuste
Vrouwen hier bij mij hebben en, ter ruste
Met hen gegaan, lang in omhelzing blijven.
En langzaam werden mij hun willige lijven
Vertrouwd als vroeger vaak bezeilde kusten.
Zoo dacht ik zittend in mijn kamer, maar
Vannacht hoor ik de najaarsstorm aanheffen;
Het dakhout maakt als kreunend wand misbaar.
Ik woon zoo ver van zee, zoo dicht bij haar;
't Storten der branding kan mij hier niet treffen.
Hoe kan ik zoo wanhopig klaar beseffen
Dat ik weer scheep zal gaan, voor 't eind van 't jaar.
| |
| |
La Voyageuse
Yn Singapoer is sy de plank' op kommen
Flak foar de reis, mei tritich stiks bagaazje;
De earste nacht trochspoeke se al de dreamen
Fan in matroas, dy't meunstere ûnder gaazje.
Hy stie moarns ier it kuierdek te waskjen
Noch heal fersuft, doe't sy him dêr fer raste,
Yn har piama roerlings by him lâns gong
Dy't strak en soepel om har heupen sleat,
Of yn in moarnsgewaad dat iepenhong
En myld har skjintme oan syn blikken bea.
Ien glimk, temûk, makke it bloed him hyt.
Hy stiet yn 't tsjuster fan de hunewacht
En sjocht har foar him, neaken, wyt,
Se is yn Calcutta wer fan board ôf gien.
Hy hat as wachtsman by de gangway stien.
In siden sjaal dy't oer har skouders lei
Wyndere op, in flachje licht en ljocht.
It lêste sprankje, yn 'e fierte op 'e kaai,
Al hat er dei en nacht en noch in nacht har socht
Yn de konsesjes dêr 't hja wenje mei.
Hy smiet syn ûnnut boeltsje op de grûn,
Hy hie it libben syn gelach betelle,
Is spoarloas yn de Sinese Town ferdwûn
En lang om let út 't Gangeswetter helle.
In Singapoer is zij aan boord gekomen
Vlak voor 't vertrek, met dertig stuks bagage;
De eerste nacht doorspookte ze al de droomen
Van een matroos, gemonsterd onder gage.
Hij stond des morgens 't wandeldek te wasschen
Nog half versuft, toen zij hem kwam verrassen
En raaklings langs hem in pyama ging
Die strak en soepel om haar heupen sloot,
Of in een ochtendkleed dat open hing
Haar opperst schoon mild aan zijn blikken bood.
Een steelsche glimlach heeft hem dol gemaakt.
Hij staat in 't donker op de hondenwacht.
En ziet haar voor zich, wit en naakt,
Ze is in Calcutta weer van boord gegaan.
Hij moest als wachtsman bij de gangway staan.
Over haar schouder wapperde haar sjaal
In de rukwinden als een smalle vlag.
't Was 't allerlaatste wat hij van haar zag,
Al heeft hij dag en nacht en nog een nacht gedwaald
Door de concessies waar zij wonen mag.
Hij wierp zijn waardloos boeltje op de steenen,
Hij had het leven zijn gelag betaald,
Is in de Chinese Town spoorloos verdwenen
En eindlijk uit de Ganges opgehaald.
| |
| |
Lannelike leafde II
Ut de golven slacht de sinne fonken,
By basaltblokken en sloepen foar
Anker lûkt de floed in dizich spoar,
Sêft skom wurdt dêr mei seewier mongen.
Efter moerbeibeammen leit har thús,
In hurdstiennen, heechbegroeide hofstee.
Efter op 't hiem, nei it wetter omleech,
Rint in paad fan blinkend skelpegrús.
Under de naald hat sy har keamer:
Skean fer rint de swiere, brune balke
Nei in muorre fan rûge, skurve kalk.
Roazen stean' foar 't finsterrút te dreamen.
'k Ken it deistich ritme fan har bestean:
Middeis let leit se yn besletten swoelens
En genietet har, yn ûntbleate koelens,
Of se wikselet stadich loom fan klean.
Ik hear toanen, fier, as troch in kier;
Sit hja net fan Sylvia te sjongen
Mei dy stim fan hjerst en jûntiidsdonker
Foar it stadich en ûntstimd klavier?
Har wer te sjen soe wûnder lykje.
'n Oare, of de eardere wer te finen:
Grillich drôf of ynlik ûnferskillich.
Naam se 't libben, wacht se noch reewillich?
Ik sil 't gelok mar leaver sykje
Oer de kimen, yn de fierte, yn it bline.
Op de golven vindt de zon verstrooiing,
Langs basaltblokken en sloepen voor
Anker trekt de vloed een vage voor,
Zacht schuim spoelt tegen de steenen glooiing.
Achter moerbeiboomen ligt haar huis,
Een hardsteenen, hoogbegroeide hoeve.
Door den moestuin naar de lage oever
Daalt een pad van blinkend schelpengruis.
In de gevelspits heeft zij haar kamer:
Schuins verloopt de zware, bruine balk
Naar een muur van schilferende kalk.
Kamer rozen staan voor beide ramen.
'k Weet haar levenswijs: namiddags laat
Ligt zij stil in de omsloten zwoelte
En geniet zich in ontbloote koelte,
Of verwisselt langzaam van gewaad.
Ik hoor tonen, ver, als door een kier;
Zit ze niet van Sylvia te zingen
Met die stem van herfst en schemeringen
Voor het langzaam en ontstemd klavier?
Wonder zou dit zijn: haar weer bezoeken,
'n Andre, of de vroegre weer te vinden:
Grillig droef of innig onverschillig.
Nam ze 't leven, wacht ze nog gewillig?
Ik zal het geluk maar liever zoeken
Achter de einder, in de verte, in den blinde.
| |
| |
Weromkommen II
Sy libbet fier fan elk yn 't mistich lân
Dat ik ferliet de wrâld yn 't rûn te reizgjen;
Sy wennet dêr noch, ik bin der wis fan, want
In sterke frede wie har eigen.
It makke har net mismoedich dat de greiden
Grien wiene, maitiid, simmer, hjerst en winter.
Sy wurke en hie each foar lytse dingen
Dy't it griis bestean ta in rein wûnder wijden.
Sels op it lytse tsjerkhôf siet hja graach,
Dêr stie in bank ûnder de skrale klimmer,
Achter in skronfelige wylgehage
Omtrint fergetten troch de simmer.
Dêr koe se jûntiids nei it deiwurk wêze,
Seach fan har boek, it leafst al earder lêzen,
De wolkens sile boppe terpen, krunen,
Oant it jûnsread har wer nei hûs ta trune.
Dêr woe ik foar har stean, as út har slomme
Oergien yn in waarm, wier ferbân.
Mar sy seach my al fanút de fierte kommen:
Keal oant de kimen leit it lege lân.
Zij leeft in 't afgelegen, mistig land
Dat ik verliet de wereld om te varen;
Zij woont er nog, ik weet het zeker, want
Een sterke vrede was de hare.
Het maakte haar niet neerslachtig dat de weiden
Groen waren, lente, zomer, herfst en winter.
Zij werkte, en wist altijd iets te vinden
Dat 't grijs bestaan tot een rein wonder wijdde.
Zelfs op het kleine kerkhof zat zij graag,
Er stond een bank onder het schrale loover,
Achter een schrompelende wilgenhaag
Bijna vergeten door den zomer.
Daar kon ze 's avonds na het dagwerk toeven,
Zag van haar boek, 't liefst een dat zij al kende,
De wolken trekken over molens, hoeven,
Tot de avondzon haar weer aan huis deed denken.
Daar wilde ik vóór haar staan, als uit haar droomen
Overgegaan in een warm, waar verhaal.
Maar zij zou mij van verre al aan zien komen:
Het lage land ligt tot den einder kaal.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd