Bzzlletin. Jaargang 21

[p. 43]

Bert Schierbeek
voor Lucebert

wat zingt
een vogel alleen
in zoveel lucht
van wind en veren
en onbegrepen vleugels

de dichter
soms
ligt verloren
met een dolk in zijn hand
in het alphabeth
en bidt de bergen
om licht
hij hoort ver weg
nog het ruisen
van de zee
de onbegrijpelijke moeder
die steeds weer levend
aanspoelt op het strand
's nachts staat hij
buiten en ziet de
sterren van de hemel
vallen die hij
had willen
plukken

hij vangt ze in zijn
armen zijn hoofd
en staat te fonkelen
in de donkere nacht
van zijn leven

hij is vreesloos
hoeft niet meer
getroost hij is
over zich zelf heen
gegroeid en leeft
dubbel de dichter
eenzame vogel
in zóvéél lucht

foto: Pieter Boersma