Guadaljar. Het was een ambitieus en specifiek project waarvoor ik maanden door de provincie Galisco heb gereisd. Door deze opdrachtsituatie ben ik voor de eerste keer in staat geweest om een hele serie werken te maken, die los stonden van deze opdrachtsituatie. Door deze opdracht, die fors betaalde - nee, bedragen zal ik echt niet noemen - kon ik een eigen, zelfstandig project ernaast financieren. Ik kon mezelf subsidiëren! Dit heb ik volgehouden. Als ik dit niet kan doen, dan liever niet, zo simpel ligt het.
Is er voor jou een verschil tussen een opdracht en je vrije werk?
Ik zie geen verschil tussen die twee. Opdrachten moet ik zo van de muur kunnen halen en in een galerie of een museum kunnen hangen. Door mijn eerste grote opdracht ben ik in contact gekomen met mensen, die me veel interessantere opdrachten lieten uitvoeren. Zoals het plafond voor het Centro Cultural, dat op een hoogte van twintig meter moest worden aangebracht en een oppervlakte van vierenzestig vierkante meter beslaat. Voor deze opdracht heb ik voor het eerst op plexiglas gezeefdrukt. Een bijzondere ervaring, ook omdat bleek dat ik een opdracht op monumentale schaal kon uitvoeren en dat het toch een zeefdruk bleef en toch met grafiek te maken had.
Kun je stellen, dat Jan Hendrix het als beeldend kunstenaar in Mexico ‘gemaakt’ heeft? Uiteindelijk heb je opdrachten bij de vleet, een schitterend nieuw zeefdrukatelier waar twee assistenten je dagelijks helpen...
Mexico is een land waar de zaken niet geregeld worden, dat moet je altijd in je achterhoofd houden. Op een bepaald moment speel je met iemand domino en ertussendoor drink je een paar Cubas Libre. Tussendoor praat je met elkaar en die zegt op een bepaald moment tegen mij dat hij het hartstikke leuk zou vinden, als ik een keer een decorontwerp zou willen maken. Ik ga ermee akkoord. Drie jaar later zegt dezelfde man, dat we morgen moeten beginnen, want overmorgen is de première. Er zitten wèl drie jaar tussen! Je weet hier nooit wat er precies gaat gebeuren. Daar moet je op voorbereid zijn, anders hou je het hier niet vol. Je moet jezelf voortdurend instellen op een mogelijke, nieuwe situatie.
Vanuit het zeefdrukken ben je decors gaan ontwerpen, je voert grote monumentale opdrachten uit, je ontwerpt glas-in-loodramen, je hebt keramiek gemaakt, enzovoort. Nogal veel verschillende vormen.
Het doet er ook niet toe of ik een juweel, een decor of een vliegtuig moet ontwerpen, als mijn hand, mijn vormtaal maar zichtbaar is, dan ben ik er tevreden mee, anders niet.
Soms sta ik versteld van mezelf dat ik ja durf te zeggen op de vraag ‘Wil je dit of dat doen?’ Maar waarschijnlijk heb ik afgeleerd om nee te zeggen.
Kun je stellen, dat Jan Hendrix het als beeldend kunstenaar in Mexico ‘gemaakt’ heeft? Uiteindelijk heb je opdrachten bij de vleet, een schitterend nieuw zeefdrukatelier waar twee assistenten je dagelijks helpen...
Dat weet ik niet. Daar geef ik geen antwoord op.
‘Ik ben niet een type kunstenaar dat bij de pakken gaat neerzitten en kijkt hoe hij verder mopperend zijn leven kan doorkomen.’
Zou je je in Nederland op dezelfde manier hebben kunnen ontwikkelen?
Op een heel andere manier. Ik ben niet een
Auteursrechtelijk beschermd
