Bzzlletin. Jaargang 17

[p. 50]

Henrik Nordbrandt
Gedichten

Achterblijven in de stad

Zo onnauwkeurig als het voorjaarslicht is geworden
zo nauwkeurig beantwoord ik aan het gewicht
dat de dag me heeft opgelegd: nergens heengaan
maar bij elke stap een stukje opgeschoven
schommelen als een eucalyptus in een elektrische storm
en langs de gelige muren de bedelaressen groeten
als dromen die genoegen hebben genomen
met weinig schaduw waar het stof veel sneller reist

dan enige droom: onophoudelijk vallen
is hier mijn kunst, als een sleutelbos op de stenen
wanneer geen deur bij hun geluid wil openspringen
- om weer te stijgen, opgetild door de vliegers van de kinderen
met hun knisterende papier waarop de blik wordt gericht
vergezeld van een zucht wanneer de zon van de ramen
verdwijnt en alle beelden zwaar weer in hun bedding
zinken waarvan het vuur ze had laten opstaan om

er te dansen: vandaag brandt de rusteloosheid
grote landschappen zwart met zijn verblijfplaats
tussen ingestorte huizen en mesthopen.
En ik weet dat alle wegen alleen de stad uit leiden
als een ervan naar een bepaalde plaats leidt
en dat deze plaats een graf is als geen wegen erheen leiden
maar een vlammenzee als alle wegen open en trillend
baden in het nachtlicht van gedestilleerde bloemen van de
maand.

[p. 51]

De nomaden keren terug

Zelfs de regels die ik schrijf vertikken het
nog langer parallel te lopen.
Ze willen weg van elkaar en weg van mij
Een opent de deur van een huis in de Himalaya
en neemt het huis mee door de deur
een andere vertrekt naar Zuid-Amerika om er te sterven
bij een vergeten Indianenstam die hem opneemt
een derde zoekt in een droom de koortsige Rimbaud
en wordt met de zwermen vliegen en malariamuggen
met een vermoeide handbeweging weggejaagd
en een vierde trekt een ondoordringbaar woud in
te laat om door de zijnen herkend te worden.
Al gauw is hij bijna onder de bladeren en het mos verdwenen.

Meer en meer onzeker schrijf ik dit
steeds minder evenredig aan mijn schaduw
die door het gele oktobergras wordt verdund.
Mijn gedachten rebelleren. De regels willen sterven
onder omstandigheden die ze zelf in de hand hebben.
De doodvonnissen die ik onaangedaan onderteken
hullen steeds meer gebieden in mijn bewustzijn in duisternis
en maken het marmer waarop ik zit kouder en kouder.
Het amfitheater is al lang geleden ingestort en overwoekerd.
Dit is geen land meer voor beschaafde mensen.
Ik ben op weg terug door een nomadenstam
en zal vallen zodra ik niet meer met de anderen mee kan komen.
En de stenen die mijn graf zullen dekken, liggen al in hun handen.

(vertaling: Gerard Rasch)

Henrik Nordbrandt, Deens dichter, geboren in 1946; beide gedichten komen uit de in 1979 verschenen bundel Spogelseslege.