Bzzlletin. Jaargang 17

[p. 52]

Marijke van Hooff
Gedichten

Inkeer

Tuinstoelen binnengebracht.
Een zomer weggedragen
die zich niet af liet maken.
Handenvol melancholie en
koude regen die ik niet
tegenhouden kan. Er schijnt
geen licht om aan te raken.

Ooit vond ik mij terug in
seizoenen. Vandaag schuift
herfst te vroeg voor mijn raam.
Verschrompeld hangen oude bloemen.
Van leven lijkt de tuin ontdaan.

Ik wend me naar de horizon,
waar ik het licht vermoeden wil.
Het houdt zich schuil,
wordt door het donker dichtgevouwen.

Ik blijf alleen met onvoltooid
verlangen en moet het toevertrouwen
aan de armen van de nacht.

Nazomer

Je rust en waant je onbespied.
Zon legt zomer rond je stoel,
speelt licht over je handen,
die zonder doel, de vingers wijd,
los langs de leuning hangen.

Ik kniel en laat de palmen
vol zachte vormen lopen.
Onder druk van dit licht gewicht
verenigen zich droom en daad.
Behoedzaam gaan wij verder open.

De tuin weeft een cocon van stilte.
Tussen de bomen zweeft wat kleine
treurigheid. Zon verschuift.

Wij vallen in de schaduw, zien hoe
het licht langzaam verglijdt.