Bzzlletin. Jaargang 14

[p. 26]

Claude van de Berge
Lied van Hyyny

1

Zingend dwalen de golven van het meer over de rotsen,
helder als vlindervleugels.
Diep is het licht gezonken in het meer
om het geheim van het water te ontmoeten
om zijn geheim te schenken aan het meer
om te schenken wat licht schenkt aan water
en licht schenkt aan licht
en geen mens kan schenken aan een mens
en geen mens kan schenken aan zichzelf.
En zoals bloemen in sprakeloze nachten
naar de sterren reiken
aanschouwen zij elkaar en beminnen elkaar.
En eindeloos is hun aanschouwen.

Diep is het licht neergedaald in het meer,
en mijn kleding is doordrenkt
van gras en bloemen
en mijn huid is doorschijnend
van gras en bloemen,
en bloemen vallen neer, vallen neer,
en bloemen vallen ruisend om mij neer,
dun als vlindervleugels.
Diep is het licht neergedaald in het meer.
Diep zonk het licht.

Diep zonk het licht in mijn meer.
En golven zingen op de rotsen
met wijde gewaden ijl als vlindervleugels.
En luid klinkt hun lied, want ik ben niet wie ik ben
ik ben hier niet.
En wat zij beminnen is eindeloos:
de taal van de diafanie
de kosmische cryptografie
van de gestalte die ik ontbeer:
ik ben Hyyny van het Witte meer,
Ik ben Hyyny.

2

In het land van de nevel
in het land van de zwaan
ben ik uit een naam ontstaan,
ben ik uit een taal verschenen.
Onze menselijke dromen zijn niet toereikend
om ons een gelaat en een stem te schenken.
Onze dromen zijn zonder identiteit.
Daarom ga ik naar een geluid in mij,
met zijn ondoorgrondelijke tekens
tot in het eindeloze verklarend
wat mijn geheim is en bestond
bij de oevers van de fluisterende nevel,
bij de oevers van de paarse wazen,
bij de oevers van amethist.

IJler en onmenselijker dan nevelwazen
verschijn ik bij het witte meer,
vragend: wie verbergt mijn geheim,
wie schenkt mij een naam.
Berkeschors speelt liederen
op de hobo's van het licht.
Vogels verstrengelen verschrikt
in de webben van mijn stem,
bij de oevers van de nevel,
bij de oevers van edelsteen.

Onze dromen zijn zonder identiteit.
Daarom ga ik naar het witte meer,
niet om een bestaan aan zijn volmaaktheid
te ontlenen, niet om te bestaan,
niet om van mijn bestaan te worden ontdaan,
niet om hem mijn onbestaandheid te schenken,
maar om in zijn klank binnen te gaan
als een stem in de diepten van een naam.
Lachend nader ik het witte meer.
Lachend roep ik naar het witte meer.
En ik besprenkel de sterren die baden in het meer
met waterdruppels, tot ze lachend voor mij vluchten.

[p. 27]

3

Op een heuvel hoog boven het meer
waar het gras terugkeert naar het gras
en de sterren opgaan in de sterren
en geluiden versmelten met geluiden
en wijzelf verdwijnen in onszelf,
luister ik ademloos als het gewei van een hert
naar de bloemen,

want alleen bloemen bezitten godsverlangen
want bloemen verdwijnen
wanneer goden verdwijnen
en wanneer goden ons verlaten
laten ze slechts bloemen achter.

4

Langzaam dwaalt de adem van het water
over mij, en een zwaan van licht
stijgt op uit het meer,
beroert het goud van het meer
beroert de gouden spiegel van het meer
stijgt op uit het gouden meer
stijgt op.

Waarheen dwaalt de adem van het water,
mijn gehoor vullend als bloesemgeur,
mijn gehoor vullend als de geur van edelsteen,
de geur van wilde edelsteen
de geur van fonkelende edelsteen.
Waar dwaalt zijn adem heen.

Stijg op met mij uit mijn meer,
en zeg wat ik je schenk
en zeg wat ik van je vind
want in een drang naar alomvattendheid
hebben we liefgehad als iemand
die zich huilend buigt over een verheven gesteente,
en weet van wie hij de gelijke is
en weet wie zich in hem spiegelt
en het uitgewiste schrift herkent
van de taal die hij eindeloos is.

Waar dwaalt de adem van het water heen,
de geheime schoonheid van de zwaan aanbiddend.
Waar keren onze stemmen weer als stilte,
zoals keien door het lied van de golven
de sculpturen verwerven die ik ontbeer,
zingend een onuitspreekbare fonologie:
waar ben ik Hyyny van het Witte Meer
waar ben ik Hyyny.