Bzzlletin. Jaargang 14

[p. 20]

Dirk Kroon
Gedichten

Terug

Aan werkelijkheid te snel gewend,
zeggen wat ooit een mooie droom was:
dat je er bent.

Herfstlicht mag nu de dag verhelderen
en bomen kunnen weergaloos ontdaan zijn -
dat je er bent.

Ik streel hun schors en mis
maar rakelings het leven.

Ik word getrokken naar de aarde,
buig mij naar de dode grond.

Dat je er bent
zullen uiteengevallen bladeren niet zeggen,
noch de stille weerzin van de mist.

Dat je er bent
zullen de lage vogels niet vertellen,
maar ze roepen elkaar en drijven mij weg.

Spoorloos

Toch maar geen sporen,
zo besliste de wind.
Het zand bleef glad liggen.

Aan de duinhelm en palen
was een aarzeling zichtbaar,
de voorzichtigste glooiing.

Jij hield het niet uit
en eerlijk gesproken
was het geen wonder.

De bramen waren rijp
en juist bij die struiken
een nietig teken van leven.

Een heel klein schedeltje
en van een blauwe jas
verwaaide pluizen.

Gretig overgeleverd
aan een abrupte windvlaag
gingen wij verder,

gesterkt in het verlangen
niets te willen vinden,
vergaten wij elkaar.

[p. 21]

Vogels en Vrienden

Op de rand van het balkon,
dat wil zeggen op het hekwerk
van een hoge flat, twee meeuwen.
Nog geen meter van elkaar
kijken ze hoekig om zich heen.

Hun kopjes maken zenuwachtige bewegingen.
Wie zou niet graag gedachten of de aard
van deze niet begrepen dieren raden.
De linker (die het grootst is) verplaatst
zich even later schrijlings naar de ander.

Voor wie toeziet is het geen gezicht
dat een vogel die moet vliegen
schielijk opschuift langs een buisconstructie
en dan dicht bij een vertrouweling
bekjes geeft en met een snavel praat.

Het is nauwelijks een uur geleden
dat de flatbewoner die dit constateert,
muisstil toeziend uit zijn kamer,
van een vriend een brief ontving
die hij niet meer los kan laten:

‘Beste (die en die), wij hebben ooit
de toenadering ervaren die het leven
uitverkorenen te bieden heeft.
Nu je niettemin bent uitgevlogen
vind ik je verblijfplaats al te koud.’

Het is wel waar, hij is gevlogen
toen zijn ruimte kleiner werd;
hij koos zich een mooi nest,
open naar het westen en de kille wind
die hem herinnert aan de levenden.

Daar klaart de lucht en bakent
elk zich een apart domein.
De een verlegt vervolgens grenzen
tot de ander eraan went, de ander trekt
zich vechtend in zijn vrijheid terug.

Later

Alsof er niets kon gebeuren
en wij nergens aan wenden,
je hoeveel jaar later
zomaar op straat tegenkomen,
herkennen in een omhelzing
die alles verzwijgt, alles
weer goed maakt.

Zo zou het moeten,
niet meer vertrekken
vanuit het vertrouwde -
nooit meer samen
naar een plek toegaan,
blijven die wij zijn
en niet meer die wij waren.