Bzzlletin. Jaargang 14

[p. 26]

Hannes Meinkema
Medusa

Vanmorgen vond ik een worm in mijn bed. Zo'n worm als men wel vindt in appels, bleek, langzaam zich krommend. Aan welk voedsel vet geworden? Ik heb het bed in weken niet verschoond. Nee, vanmorgen ook niet. Ik heb de worm walgend tussen twee vingers gepakt en in de kachel gegooid. Evenmin heb ik onder het bed gekeken, waar ik weet dat zich vochtige stofnesten hebben opgehoopt, want ik heb geen zin om het op te tillen. Als ik het optilde, zou ik wat eronder ligt bijeen moeten vegen. En bovendien ben ik weer zwanger, voor de zoveelste keer, en ik wil wat ik in mij draag niet verliezen.

Maar ik voel die uitputtingspijn achter mijn ogen die de menstruatie een dag tevoren aankondigt, en het bijbehorende geknepen schedeldak. Kan ik niet ergens anders hoofdpijn van hebben? Hoop doet leven. Ik spreek het toe als ik op het toilet zit: grijp je vast, klauw je vast, kleine, er zijn hier kwade machten in het spel, laat je niet afdrijven.

Op school vertelde de leraar Nederlands een keer in de les dat Freud erop gewezen heeft hoe wij kinderen met woorden als larfje, wurmpje toespreken. Walgelijk. Waarom doen we dat ook weer? Dat ben ik vergeten.

Ik zou er weer inkruipen als ik geen afspraak in het ziekenhuis had. Dus moet ik onder de douche - misschien hebben ze iets gevonden, misschien willen ze me opnieuw inwendig onderzoeken. Maar eerst even naar de zee kijken uit het zolderraam - met blote voeten de kale trap en de splintervloer over, en als iedere dag weer constateren hoe het hier stinkt (alleen vocht in de kisten met oude kleren, of erger, dode muis?) en de spinnewebben wegvegen voor het raam: daar is de zee. Rustiger vandaag dan gisteren. Geen witte paarden van Poseidon vandaag. Gisteren Klaas, die zegt dat hij met me trouwen wil, verteld waarom in de mythologie Poseidon met paarden in verband wordt gebracht: omdat de hoef van een paard de vorm heeft van de maansikkel, en de maan verantwoordelijk werd geacht voor het water. Eb en vloed: het is afgaand water nu. Maar Klaas houdt niet van mythologie en dat is een even goede reden om niet met hem te trouwen als welke andere. Klaas vist.

Verhalen, verhalen. Ik flap flap mijn blote voeten naar beneden en zet de douche aan. Mijn nieuwste verhaal: Medusa. Ik laat het water in straaltjes over mijn haar en mijn gezicht lopen. Medusa de Gorgon, uit wier onthoofde lichaam het gevleugelde paard Pegasus ontsprong, vrucht van Medusa en Poseidon.

Medusa's hoofd, zo gruwelijk dat elk die haar aanschouwde van schrik versteende. Perseus versloeg haar met een spiegel - ik droog mijn haar met een vochtige handdoek en borstel het glad, en wrijf er dan weer krullen in.

Gisteren heb ik geprobeerd een Medusa-masker te tekenen met haren van zich kronkelende slangen. Voor op de deur. Medusa-maskers hingen ter bewaking voor tempels en waren op de geitehuiden kuisheidstunieken van de Libische meisjes bevestigd: om allen af te schrikken die ten onrechte toegang zochten tot de mysteriën van de godin, de drievoudige, in haar gestalten van nieuwe maan, volle maan, oude maan, of maagd, vrouw, oude vrouw, of lente, zomer, herfst.

Maar ik kan niet tekenen, mijn masker is mislukt.

Ik kan eigenlijk niks, hoewel ik het toch op school niet moeilijk vond. Niet moeilijk genoeg om ernaar toe te blijven gaan. Of misschien is moeilijk niet het goede woord: niet interessant genoeg. Ik vind niet zoveel interessant. Boeken lezen over Griekse mythologie, naar de zee kijken.

Klaas zei toen hij me dit huisje hielp kraken: dan zijn we in ieder geval alvast bij de zee, voor als de bom valt. Hij heeft gelijk, ik zou er meteen inrennen als het zover was, maar ik geloof hem niet. Ik hoor niet bij de doemdenkers - met mijn vrienden in Alkmaar had ik daar ook vaak ruzie over, of nee, geen echte ruzie, maar we waren het niet eens. Ik geloof niet dat de bom valt, ik denk dat ze het gewoon niet zover durven laten komen!

Illustratie R.I. Parijs

Maar nu kleed ik me aan. Mijn zwarte broek en blauwe coltrui, daarin gaat het nog, en als ik opschiet ben ik net op tijd voorde bus, anders moet ik een kwartier lopen voor de andere.

De bus is vol, naast de enige lege plaats zit een mongloïde man van een jaar of vijfendertig, die waarschijnlijk op weg is naar die inrichting waar de bus ook langsrijdt, ik heb er wel eens een groep van op de straatweg zien lopen met hun vreemde, zwaaiende gang. Ik ga naast hem zitten en zie twee vrouwen aan de andere kant van het gangpad naar me kijken. Waarschijnlijk blij dat zij er niet naast hoeven zitten. Om ze te pesten begin ik een gesprek met hem: ‘Kijk,’ zeg ik, ‘zie je die gele bloemen aan de rand van de weg? Het wordt voorjaar, zie je wel?’ Ik praat tegen hem zoals ik tegen een kind zou praten, en kennelijk tref ik precies de juiste toon, want hij wijst mij de koeien en ik merk op dat hij mooie nieuwe schoenen heeft en hij vertelt me stralend dat hij ze zelf heeft uitgezocht, en dat hij heus wel weet hoe hij er de veters van moet strikken. ‘Natuurlijk weet je dat,’ zeg ik, ‘ik kan het toch ook!’ Daar moeten we om lachen.

De dames kijken, als ik even hun reactie check, allebei toevallig uit het raampje aan hun kant, dus doe ik er nog een schepje bovenop. Lach ik nog wat harder. Bovendien valt hij me mee, hij zit zo enthousiast te praten over zijn weekend bij Joke en Henk - alsof ik zou weten wie dat zijn: net een kind, zoals hij aanneemt dat zijn wereld tevens de mijne is. Ik vraag hem wat hij gegeten heeft - boontjes en varkensvlees - en of hij nog weer naar ze teruggaat voor een volgend weekend? Ja, zegt

[p. 27]

hij, want ik hoefde het bed niet af te halen. De lakens konden nog wel een keertje mee, had Joke gezegd.

Ik knik, en zeg met een volume dat op de dames is berekend, dat ik ook vaak mijn bed niet verschoon.

Sinds ik Klaas met me laat slapen, ben ik steeds een paar weken over tijd, en bloed dan erger dan ooit. Waarom, dat zijn ze aan het uitzoeken hier. Ik weet de weg: eerst bloed laten prikken, dan wachten op de dokter.

‘Linker of rechter arm?’ vraagt de zuster.

‘Linker,’ zeg ik. Uit het lichaam van de Gorgon Medusa nam de godin Athene twee buisjes bloed om ze aan Asclepius te geven: het bloed uit de aderen van haar linker zijde bracht genezing van alle ziekten en dood en vernietiging. Ik bedoel maar.

De Latijnse naam van Asclepius is Aesculapius, wat schijnt te slaan op de mistletoe die aan de eik groeide en die men als de genitaliën van de eik beschouwde, het sap van de bessen als sperma, en wie dat sap bezat, kon terugkeren uit het rijk van de dood. Een aesculaap is op de auto van artsen ook nu nog een stok met een zich kronkelende slang.

De dokter is een vrouw, en ze heeft naast mijn status een boek voor zich liggen met plaatjes van sliertjes materie die als zeewier aan elkaar zijn gehecht. Chromosoomstrengen, legt ze uit, en als die niet opeen bepaalde wijze zijn geordend, krijg je chromosomale afwijkingen. Ze heeft een grote neus, vooruitstekende tanden en geen kin. Op de linker tiet van haar witte jas staat haar naam geborduurd, maar die wil ik vergeten.

‘Meestal zijn die gelukkig niet levensvatbaar, en dat is wat bij jou tot nu toe het geval is geweest,’ zegt ze. Ik vertel haar maar niet dat ik op het ogenblik zwanger ben. Dat ik zo'n chromosomale afwijking in me draag.

De dokter kijkt me onderzoekend aan. Ze denkt waarschijnlijk dat ik maar half begrijp wat ze zegt, omdat ik nauwelijks reageer. Weetjewel, schoolverlater, uitkeringstrekster, that's me, yes. Ik zie haar besluiten het er verder maar bij te laten, en ik sta op en druk haar de hand en bedank haar. Want zo hoort het, dat je iemand bedankt die iets voor je heeft uitgezocht. Terwijl het rechtvaardiger zou zijn als ik haar de ogen uit zou krabben om haar te straffen voor wat ze heeft gezien.

Ik ben bij mijn ouders weggegaan omdat we het nergens over eens waren. Wat zij van mij verwachtten, wilde ik niet, en de manier waarop ik leefde, beviel hun van geen kanten. Mijn vrienden, mijn kleren, het feit dat ik een uitkering krijg en daar totaal niet meezit. Standaarddialoog:

‘Hoe wil je dat dan later?’

‘Dat zien we dan wel weer.’

‘Ja maar je kunt toch niet maar steeds zo doorgaan, wat wil je dan met je leven?’

‘Niks,’ zei ik - en daarmee verloor ik het recht van spreken. Maar je mag toch wel niks willen, dat is in deze wereld toch, hoop ik, wel toegestaan, je mag toch wel niet exact weten wat je vierentwintig uur per dag zeven dagen in de week tot in eeuwigheid van dagen wilt?

Ik zou willen kunnen tekenen of schrijven maar ik kan geen van beide. Ik kan geen nieuwe verhalen maken, ik vertel mezelf keer op keer weer diezelfde verhalen die al duizenden jaren bestaan - maar die verhalen vindt niemand interessant, ook mijn vrienden in Alkmaar eigenlijk niet, behalve een doodenkele keer als we 's zomers stoned bij de brug rondhingen, één of twee keer maar lukte het me om een mythologisch verhaal zo te vertellen dat het te gek was, of far out - en Klaas houdt er al helemaal niet van, maar Klaas is natuurlijk een heel ander soort jongen dan de vrienden in Alkmaar. Ik ken Klaas omdat ik hier een dagje was heengegaan om de zee te zien - om precies te zijn: ik wilde de zee zien om het beeld van de schuimende teugels van Poseidons paarden te begrijpen - en Klaas was op de pier aan het vissen en hij liet me het huisje zien dat toevallig leegstond en toen heb ik mijn kleren gehaald en mijn mythologieboeken en nu zit ik hier. Mijn haar is inmiddels alweer redelijk aangegroeid, ze zouden me in Alkmaar niet eens herkennen als ik terugkwam, denk ik.

Thuis staat bij de deur een van de oude zinken emmers, onderin krioelend een laag palingen. Ik pak de emmer op en zet 'm binnen: Klaas heeft wel een zeer symbolisch cadeautje uitgezocht om me te troosten met mijn gang naar het ziekenhuis. Zal ik hem de uitslag melden? In zekere zin ben ik het hem verplicht: de miskramen liggen niet aan hem, met zijn genetisch materiaal is niks loos.

Het volle beeld van wat ik in die emmer zag - palingen wriemelend in een laag slijm - dringt pas tot me door als ik in de kamer mijn schoenen heb uitgeschopt en op het bed gevallen ben. Ik kan niet eens huilen, bedenk ik: en dan zie ik het, een nest slangen in slijm, lijzig en wellustig langs en over elkaar glijdend, glippend, zich kronkelend, kruipend...

Klaas brengt me wel vaker levende vis als hij van zijn vangst wat missen kan, maar tot nog toe waren die vissen altijd platen flapten ze hooguit verticaal wat met hun lijven voor ik ze de kop afsneed. Deze... wat was dat in godsnaam voor slijm waar ze zich in wentelden? Achtereenvolgens komen bij mij op:

1. het raadseltje dat me op de lagere school al vermocht te doen kokhalzen: het toppunt van gladheid? Een paling in een potje snot;

2. de scène met de palingen en de paardeschedel in Der Blechtrommel. En dat Oskartjes moeder dan daarna steeds gulziger vis gaat eten;

3. een foto, vertoond op een tentoonstelling tegen porno: een vrouwenkut waarin zich een paling naar binnen werkt.

Ik ga op de rand van het bed zitten en probeer er niet aan te denken, dat die palingen inmiddels vast al de emmer uitgekropen zijn, ze zijn eruit gekropen, ze glijden door de gang op weg hierheen, ze kruipen en kronkelen hierheen en ik durf al haast niet naar de deuropening te kijken omdat ik ze daar zal zien, uit het donker krielend het licht in, golvend en wriemelend over de kronkels van het Perzische kleedje dat ik bij het grootvuil gevonden heb, ze komen binnen, ze komen me halen.

Om mezelf te bewijzen dat ik niet bang ben sta ik op, knip het bedlampje aan - verkeerde manoeuvre, die eerder de bewegende schaduwen vermeerdert dan helderheid bevordert - loop richting kamerdeur (om het Perzische tapijtje heen) en druk het grote licht aan. Niks. De kringen op het kleedje liggen stil en blauw in het gele lamplicht. Volgende stap: de gang door en het keukentje in. Onbegrijpelijk: ze golven nog even liederlijk in de emmer als daarnet, alleen schijnt het slijm zich wat verdikt te hebben, want daar is nu meer van. Glanzende snot.

Ik doe iets wat niet goed te praten valt. Ik vul een ketel water uit de geiser, zet die op het gas en wacht, de emmer niet uit mijn linker oog verliezend, tot het water kookt. Dan giet ik, met afgewend gezicht, de ketel kokend water in de emmer leeg. Zo ook verschroeide Heracles, die de veelkoppige Hydra moest verslaan, de plaats waar hij een kop had afgehakt steeds met een fakkel, om te voorkomen dat uit het gat nieuwe slangehalzen, nieuwe koppen ontsproten.

Ik ga naar binnen en wacht een kwartier.

Ik weet niet hoe anderen, ouderen dat doen: ik dacht als kind dat volwassenen een doel hadden, dat ik als ik volwassen werd, vanzelf zou weten hoe het moest. Ik spreek niet van een baan, want die wil ik niet eens: maar van het gevoel, als je 's morgens wakker wordt, dat je weet waar je voor bent en waar het heen gaat. Waar houden ze zich aan vast, al die mensen die trouwen en kinderen krijgen en banen hebben - of die juist niet trouwen omdat ze zich niet willen binden, geen kinderen krijgen omdat deze wereld te verschrikkelijk is om een kind in op te laten groeien, geen baan hebben omdat ze deze maatschappij niet in stand willen houden. Wat is het geheim van hun weten? Zij die zekerheid zien in de vooruitgang, en zij die zekerheid zien in de ondergang: beide groepen hebben meer gemeen dan ik met een van beiden. Ik ben kwaad, maar ik vecht niet. Ik twijfel, maar ik denk niet. Ik houd van niets en niemand, behalve misschien van mythologie. Mythologie vind ik leuk.

Ze zijn niet dood! Zo mogelijk zijn ze levendiger, levender nog dan daarnet: hun onophoudelijk kronkelen heeft iets van spartelen gekregen, alsof hun stervensproces zich in het tegendeel heeft verkeerd en ze juist geboren worden, nee, alsof mijn poging om ze te verdelgen hen alleen aan levenskracht heeft doen winnen.

Was mijn gedachte aan de Hydra, daarnet, dan juister dan ik kon vermoeden? Zijn de palingen, slibberend in hun eigen slijm, onsterfelijk?

[p. 28]

Ik moet me niet aanstellen. Ik moet proberen hierom te lachen, vooruit - en ik zou er ook om lachen als ik niet zo het gevoel had dat er niets te lachen viel: het gevoel uit nachtmerries waarin alleen de gedachte aan het kwaad al volstaat om het tot werkelijkheid te roepen. Ik heb kokend water op ze gegooid en ze zijn er alleen maar levender van gaan pulseren. Als in griezelfilms: het kwaad dat niet te vernietigen is.

Ik ga op mijn rug op het bed liggen, maar merk dat ik mijn ogen niet durf dicht te doen. Een boek lezen lukt al evenmin: de letters wriemelen over de bladzijden en bovendien moet ik me als ik echt wil lezen op mijn buik wentelen en dan lig ik met mijn rug naar de deur en naar de gang en de keuken daarachter... Ik kan me niet ontspannen. Het is alsof die emmer die daar donker in de keuken staat, met die slangachtige monsters erin, een gevaar is in het huis dat me, als ik niets doe, zeker zal smoren. Ik probeer de dreiging met redeneringen onschadelijk te verklaren: palingen sterven aan de lucht, palingen sterven aan kokend water. Maar ik weet dat het zo niet is gegaan: dat het zo niet zal gebeuren. Hoe langer ik ze daar hun glibberende gang laat gaan, hoe machtiger ze zullen worden, en hoe machtelozer ik.

En als ik niet van machteloosheid geheel verlamd wil raken, moet ik dus de strijd aanbinden.

Oké.

Ik ga die ondieren doden en schoonmaken, en wel nu meteen. Ik doe het: ik zet me op automatische piloot, ik loop naar de keuken en pak er één uit de emmer, met hetzelfde gevoel als toen ik een vrouw op tv voor mijn ogen ineen monster zag veranderen en ik recht op de verschrikking af moest gaan om de knop om te draaien: om te voorkomen dat het kwaad van het scherm af de kamer in zou schijnen en het huis vervullen met gevaar, mij besmetten. Ik voel de paling onduleren in mijn linker hand, in mijn rechter heb ik het aardappelmesje en daarmee kerf ik onder de kop in de huid, die niet klam is maar lauw als mijn eigen vingers. Anders dan bij gerookte paling zit het vel stevig vast, en het stropen wordt er door het gespierde spartelen niet eenvoudiger op. (Beeld van een film over de kruistochten, meen ik, waarin een heidens meisje de huid van de benen werd gestroopt, tafereel waar de camera met verdachte aandacht bij verwijlde.) Het gladde snot vliegt me in het gezicht en ik draai de kraan open om het glinsterende spul af te spoelen en zo tegelijk wat meer houvast te krijgen: tot mijn ontzetting begint de kronkelende worm onder het lauwwarme water dikke klodders ondoorzichtig wittig spul te produceren, bijna schuimend van consistentie, en in onophoudelijke hoeveelheid. Hoe meer ik spoel, hoe meer... wat? Slijm, kwijl, kwak, zaad. Mijn maag en hoofd zijn stenen van bijgelovige angst, maar ik ga door met villen en stropen en tracht de wetenschap dat ik hier een levend wezen martel met alle kracht te blokkeren.

Als de huid eraf is, ligt hij stil in mijn hand: huidkleurig, dun en onschuldig als een van mijn eigen vingers.

De volgende. Ik grijp en hak van deze meteen de kop eraf maar vergeefs, of misschien had ik het moeten weten, ja natuurlijk had ik het kunnen weten: de produktie van het smerig schuim wordt door de onthoofding niet in het minst gehinderd en omdat ik nu helemaal geen houvast meer heb, rukt de paling zich uit mijn handen los en werpt zich van het aanrecht op de ijskast, vlokken wittige afscheiding vliegen de hele keuken door: ja waarlijk heeft het kwaad dat zich eerst nog slechts als wriemelende dreiging in de emmer roerde, nu de hele keuken aangetast.

Maar nu wil ik winnen. Ik grijp hem weer en hak er bijna blind op los met het mes tot hij naakt en stil ligt, naast de eerste.

Nog drie. Ik begin er nu iets van te begrijpen, van wat hier gebeurt. Ik lever hier met deze palingen een gevecht met mijn eigen angst en daarom zijn alle middelen geoorloofd, alle. De derde paling is sterker nog dan de vorige: ook met kop ontsnapt hij me herhaaldelijk, en na het aanrecht en de ijskast wordt nu ook het gasstel besmet met de ziltige, klodderige smerigheid. Het maakt geen verschil dat ik besef dat inderdaad mijn keuken al in beslag is genomen, opgegeten, dat geen hoeveelheid poets- en dweilwerk ooit nog ongedaan kan maken wat hier is gebeurd, dat chloor noch alcohol deze keuken ooit nog terug veilig kunnen maken, veilig genoeg voor voedsel en warmte en wonen. Ik weet dat ik het gevecht al verloren heb - het bij voorbaat al verloren had - maar ik geef niet halverwege op. Er liggen drie ontvelde palingen op een bord nu, de derde in een aantal stukken omdat ik hem alleen zo klein heb kunnen krijgen.

Nummer vier. Ik herinner me een verhaal van een vriendinnetje op school - vorig jaar, toen ik nog niet alleen was, in de tijd dat ik het nog een normale zaak vond mijn gedachten met anderen te delen en mijn emoties te midden van anderen te beleven - wat staat die tijd ver van me af - want Klaas telt niet: Klaas spreekt nauwelijks en voelt heel weinig, Klaas is één groot blok lichaam, ik heb me wel eens afgevraagd of hij wel helemaal... Maar hij heeft de mavo afgemaakt, op c-niveau weliswaar, maar toch. Het vriendinnetje was een paasvakantie in Engeland geweest en vanwege een dreigende schapenziekte moesten op de boerderij waar zij logeerde, alle drachtige schapen worden geslacht en gevild en schoongemaakt, clandestien, op het erf achter de boerderij: en daar stond ze in haar kaplaarzen, tot over de enkels en ellebogen in bloed en ingewanden, verbeten, zich in haar bewustzijnsvernauwing alleen concentrerend op wat gedaan moest worden, volkomen vergeten dat het hier schapen - het symbool van de hulpeloosheid - en lammetjes - het symbool van de onschuld - betrof, want zonder dat ze precies kon zeggen waarom (en misschien wel omdat ze het verschrikkelijk vond om te doen, misschien wel daarom) was het slachten een gevecht geworden en de schapen waren daarbij volstrekt onverschillig, bijzaak, díngen die daar onophoudelijk bloed en glibber produceerden: en toen, zei ze, toen wist ik wat het was om een nazi te zijn.

Ik hoorde dat verhaal toen aan en dacht: ja, dat weet ik heus wel, dat is een gemeenplaats, de nazi die woont in elk van ons: maar nu begrijp ik het pas, nu ik weet dat ik het toen absoluut niet begrepen heb, namelijk hoe mákkelijk het is om die nazi je te laten overnemen. Je hoeft alleen maar boos te zijn of rancuneus of wanhopig, of bang, ja bang, slachtoffer van angst, versteend van angst hoef je alleen maar te haten en te hakken, te hakken en te haten en je gaat over de grens, van keuken naar snijzaal naar concentratiekamp.

Wezenloos worstel ik met de laatste paling. Ik ben moe nu, deze ontglipt me nog vaker dan de anderen, vier, vijf keer, en pekelig schuim bedekt mijn keukenvloer als het strand waar het water is weggelopen in plekken met krullend wier, het ruikt naar bedorven zeelucht, verschaalde seks, ik kan niet meer. Ik sta tot mijn ellebogen in de zilte snot en daar vliegt ie me alweer uit handen, dat spekgladde monster dat al twintig keer dood had moeten zijn, in de emmer met aardappelen en uien die ik dus nu ook gevoeglijk weg kan gooien.

In de middeleeuwen werd, als ik het goed heb, met het woord ‘worm’ ook de draak aangeduid, dus zo gek is mijn associatie met de negenkoppige Hydra nog niet. Het Lerna-meer, waar de Hydra leefde, was de plaats waar moordenaars naar toe gingen om gereinigd te worden. Kan het toepasselijker?

Ik spoel mijn wormen af met het heetste water dat mijn handen verdragen kunnen. Nee, ik kan me niet veroorloven ze weg te gooien: Klaas zou dat nooit begrijpen. Dus wring ik ze in een plastic zakje en stop dat in het vriesvak van de ijskast.

Dan kleed ik me naakt uit en ga aan de gang met ontsmettende chloor en met allesreiniger en duizenddingendoekjes en schuursponsjes en dweilen en witte tornado's en weet ik veel, totdat de hele keuken is gedaan.

Schoner dan hij vanmorgen was, schoon voor het oog: maar een illusie.

Uitgeput zit ik op de vuilnisbak en bezie mijn naakte dijen. Plakkerig, zwaar, vet. Zulke dijen zijn niet vatbaar voor reproduktie. Week, ingezakt, kwabbig. Ik pak een vork en prik erin, tot de pijngrens en dan nog iets verder, zodat er rode puntjes op de klamme witte huid verschijnen. Want je kunt poetsen wat je wilt en je kunt vechten wat je wilt maar het kwaad overwin je toch niet, want dat zit binnenin, het heeft zich naar binnen gewurmd.

Ik ga met mijn vingers naar binnen en voel onderweg tussen de schaamlippen, onderin, als ware het 't verticale spiegelbeeld van mijn clitoris, zo'n virulente puist. Daar moet je betadine-jodium op doen, dat weet ik van een verpleegster die me bij een vorig onderzoek daar scheren moest. Dan verdroogt het.

Mooi niet, denk ik. Want wat je in je draagt, dat ben je. Of niet?