Bzzlletin. Jaargang 14

[p. 72]

Dirk Kroon
Gedichten

Vroegtijdig

Gewekt door daglicht
dat niet ophoudt
te vertellen -

lig je nu alleen,
strek je uit in stilte,
je lichaam rekt de tijd.

Je neemt je dromen mee
en laat de lege lakens achter.

Herfstregen

De zomers die wij kenden.
Melkwit, melkwitte
voorstelling van sterren.

Vroege kermiszon
die zo goed was
ons te wekken.

De trotse dubbelster
plotseling binnen bereik.

Zweetdruppeltjes,
verlegen tepels.

Eikaars blikken volgend
zouden we toch nog geloven
dat de verte nabij was.

Die kiest zich een lichaam,
de schuilplaats van een steen.
Regen maakt het niet week.

Keervlucht

Zomaar, je zegt het zomaar,
je leeft geen verleden,
je staat in de kou.

Neem nu de tijd -
witte ballon die je oplaat,
het vuur (dat van vroeger)
komt los van de grond.

De terugkeer van altijd,
hoe was het, hoe ging het?
Koud zeg je zomaar,
je bent nog niet hier.

Je trekt je terug,
je ligt zo te dromen
dat er geen morgen meer is.

Dubbelspel

Sneeuw en de wijnrank,
vanouds niet bevriend,
vechten het uit in de tijd.

Sneeuw ligt steeds boven.
Een man ziet het aan,
laat zijn blik dwalen
over de aarde en kan
voor de duur van een droom
zijn doden vergeten.

De druif laat zich dwingen,
beweegt binnen een fles
mee met seizoenen
en rijpt en doet proeven.
Een vrouw neemt het glas,
herinnert zich dit nu voorgoed.

Alleen rijp en een boomtak
blijven verblindend verliefd.

Weerzien

Merk het maar niet,
een hand die geen vingers
meer vasthoudt of loslaat.

Je bent er nu toch,
neemt vormen in acht
en laat zelfs geen schuilhoek
voor beschamend vertrouwen.