Bzzlletin. Jaargang 14

[p. 36]

Gene Dalby
Gedicht

Het was in de middeleeuwen In een kerk
Er zou een mis gelezen worden omdat een gevaarlijke moordenaar

gevangen genomen was
De mis was nog niet begonnen Ik liep rond
met een lange leren zweep en sloeg op de vloer om
de Boze te verschrikken
Allen waren er zeker van dat het de Boze de Duivel was
Die gevangen was

De moorden waren willekeurig geweest Gruwelijk
De vermoorden waren niet beroofd Alleen gepijnigd
tot de dood
Maar nu zat de Boze in een hok vlak achter
de kerkdeur opdat het de machten der duisternis niet
zou lukken hem te bevrijden
Het was een weerzinwekkend gezicht Een kleine kwijlende
gedaante Een kruising tussen mens en dier

De mis zou beginnen
Het dominerende punt in de kerk waar aller ogen
onwillekeurig op gericht waren Was niet de priester maar
een Christusgestalte Zonder kruis Met een voorkomen
als een boegbeeld Hij was zwaar en zwart
Uitgesneden in ebbehout De kunstenaar had
de doornenkroon Niet om het voorhoofd gelegd Maar over de
gesloten ogen In een gruwzaam detail kon men
bloeddruppels uit de oogleden zien sijpelen
De priester besteeg de preekstoel Toen vielen de Christusgestalte

en delen van de stenen muur neer over de dichtstbijzijnde
rijen en verbrijzelden die
Schrik Geween Geweeklaag Vervulden de kerk
De macht van de Boze Dacht ik
lets bewoog zich bij de figuur van hout Had iemand
het werkelijk overleefd na dit zware
ebbehouten beeld over zich heen te hebben gekregen Het volk keek star

De stervenden kermden niet meer De ongedeerden hielden
op steenstof te hoesten Ze keken naar dat wat zich
bewoog Het was het beeld

De gestalte kwam langzaam omhoog Begon te lopen
naar de deur waar ik stond
Ontzetting vervulde mij Wat zou de gestalte met mij willen
Ik sloot mijn ogen Durfde niet kijken Hoorde
de voetstappen van de gestalte naderen
De Boze stond in het hok naast mij Het
was natuurlijk de Boze waar de gestalte naar toe
ging Niet naar mij Deze gedachte deed mij bijna
huilen van opluchting Maar toch durfde
ik mijn ogen niet te openen Hoewel ik dat niet kon
zien Voelde ik dat ook alle anderen de ogen gesloten hadden

De voetstappen waren nu vlak bij mij Ze hielden op
Nu zou het hok geopend worden De Boze zou zijn
straf krijgen
Maar de deur van het hok werd niet geopend
Ik voelde vingers van hout mij beetpakken Ik wilde
schreeuwen maar kon niet Ik was het die de Boze was

Foto: Phil Muysson.

vertaling: Jinne Stiksma

GENE DALBY,
geboren 1957, debuteerde in 1979.
Woonachtig in Oslo. Gedichten en romans, onder meer samen met CINDY HAUG.