De Broederhand. Jaargang 1
(1845-1846)– [tijdschrift] Broederhand, De–
AuteursrechtvrijAen de belgische dichtersGa naar voetnoot3.Sterkluidend sprak daer boven de klok van d' ouden dom,
En deed haer stem nog hooren in mist en stormgebrom.
Zy had zoo lange jaren en immer trouw gediend
En 't Vlaendervolk was innig met hare spraek bevriend.
Maer 't wufte volk van 't Zuiden kwam heerschen in het land
En heeft ze neêrgesmeten met straffelooze hand:
Gy moogt haer vry begraven, die toon gaet ons niet wel,
En ter vergoeding geven wen 't fransche klokkenspel.
| |
[pagina 132]
| |
Nu hangt de Gal zyn bellen dra in des torens top;
De gryzen zien met droeve, bezorgde blikken op.
Men kan zich niet gewennen aen dezen vreemden klank,
En by die toonen klopt hun het hart zoo zwaer en lang.
Doch 't nieuwe belgeklingel lokt ras de menigte uit;
Nu wordt de klok vergeten en 't heilig stemgeluid.
Slechts hooren luttel gryzeu, als by herinnering,
Van ver haer wondre klanken, in droom en mymering.
Maer zie, alomme komen de mannen in de weer:
Wy zyn 't gerammel moede en willen het niet meer;
Het past, dat syn geklingel, op d' ouden dom zoo goed
Als brooze glazen scheepjes op onzen Scheldevloed.
Toen sprak er een. Zyn oogen omgloorde een bliksemstrael:
‘Komt by en laet ons delven, gy mannen altemael!
Laet ons de klok ontrukken aen haren diepen nacht,
Dat jublend zy herleve en spreke in nieuwe kracht.
En hief met reuzenarmen de klok weer uit den grond,
En moedig hielp de schare, die hem ter zyde stond;
En op den hoogen toren herplaetsten haer metëen,
Van waer zy weêr zal spreken door storm en nevel heen.
En wie die lieve klanken vernemen treden by,
En dringen zich tot koren, zoo diepgevoerd, zoo bly,
En biddend valt men neder, en roept uit 't vol gemoed:
‘Gegroet, o troost des levens! zyt innig ons gegroet.’
En sterker golft en sterker de klokkentoon door 't land,
En kaetst tot aen de duinen van 't gindsche Noordzee-strand
De golven voeren 't verder, het blyde feestgeschal:
‘Heil zy de klok der vadren!’ zoo klinkt het overal.
Naer het duitsch van Mevrouw Von Plönnies.
J.F. BROUWENAAR.
Brussel. 25 july 1845.
|
|