Beatrijs

Regelnummers proza verbergen

[p. 35]

6. Naar huis (553-666) aant.

1553. Dit smeekgebed en deze klacht bad de 2zondares alle dagen. Ze nam een kind aan elke 3hand en ging met hen in armoede door het land, 4van plaats tot plaats; zij leefde van hetgeen zij 5bedelde. Zo lang doolde zij door het land, dat zij 6het klooster, waar zij non was geweest, weervond. 7Zij kwam daar 's avonds laat, na zonsondergang, 8in 't huis van een weduwe aan. Daar smeekte zij 9om een onderkomen uit menslievendheid en daar 10een nacht te mogen blijven. ‘Ik zou u bezwaarlijk 11met uw kinderen kunnen afwijzen, sprak de weduwe. 12Mij dunkt dat ze vermoeid schijnen te zijn; 13neem wat rust en ga zitten. Ter ere van O. Lieve-Vrouw 14zal ik op mijn beurt met u delen wat Onze 15Heer mij verleent.’

16573. Zij bleef dus met haar kinderen en zou 17gaarne te weten komen hoe het in het klooster gesteld 18was. ‘Zeg mij, goede barmhartige vrouw, 19is dit een klooster van jonkvrouwen?’ - ‘Ja’, 20antwoordde zij, ‘op mijn woord een weelderig en 21rijk klooster; nergens vindt het zijns gelijke. Van 22de nonnen die er het habijt dragen hoorde ik nooit 23praatjes vertellen op grond waarvan zij blaam 24zouden verdienen.’

25585. Zij, die bij haar kinderen zat, sprak toen: 26‘Hoe is 't mogelijk dat ge dat zegt? De laatste

[p. 36]

27weken heb ik zoveel van een non horen spreken; 28naar ik verstond was zij hier kosteres. Hij die 't 29mij vertelde loog niet; het is voor veertien jaar 30gebeurd, dat zij het klooster verliet. Men heeft 31nooit geweten, waar ze heengegaan is, noch in 32welk land zij aan haar einde is gekomen.’

33596. Toen werd de vrouw boos en zei: ‘Gij 33schijnt te raaskallen. Zulke taal van de kosteres 35spreken moet ge laten varen of ge blijft hier niet 36binnen! Ze is hier veertien jaar lang kosteres geweest, 37zonder dat men haar al die tijd bij één 38mettenuur gemist heeft, tenzij ze ziek was. Hij 39zou slechter dan een hond zijn, die iets anders 40dan goed van haar zou zeggen. Zij heeft een zo 41reine ziel als enige non ook maar zou kunnen hebben. 42Als men alle kloosters tussen de Elbe en de 43Gironde doorzocht, denk ik, dat men er geen zou 44vinden die godvruchtiger leeft.’

45614. Die zo lang in zonde geleefd had kwamen 46deze woorden vreemd voor. Ze zei: ‘Vrouw, leg 47mij nader uit; hoe heet haar moeder en haar vader?’ 48Toen noemde zij hen allebei. Toen wist ze 49wel, dat de weduwe haar bedoelde.

50620. Ach God, hoe weende ze 's nachts in stilte 51voor haar bed! Ze zei: ‘Ik kan voor de kwijtschelding 52van mijn zonden niets anders aanbieden 53dan mijn berouw; kom mij ter hulp, Lieve Vrouw!

[p. 37]

54Mijn zonden zijn mij zo leed, dat als ik een oven 55zag zo gloeiend, dat de vlam er uit steeg, ik op 56staande voet er in zou kruipen, als ik daardoor 57van mijn zonden bevrijd zou kunnen worden.

58631. Heer, Gij hebt de wanhoop vervloekt; 59daarop wil ik thans betrouwen! Ik hoop steeds op 60genade, al kwelt de angst mij zeer en brengt mij 61in grote schrik. Sedert Gij op aarde kwaamt, de 62menselijke gedaante aannaamt en aan het kruis 63wildet sterven, was er geen zo groot zondaar, die 64Gij liet verloren gaan, als hij berouwhebbend genade 65zocht. Al kwam hij laat, hij vond toch de 66genade, zoals duidelijk bleek met de ene van 67de twee zondaars die aan uw rechterzijde hing. 68Dat Gij hem ongestraft ontvingt is ons een troostvend 69iets. Groot berouw kan alles tot stand brengen; 70dat kan ik aan hem zien. Ge zeidet: 71‘Vriend, gij zult met mij nog heden in mijn rijk 72wezen. Dat zeg ik u voorwaar.’ Het was ook duidelijk, 73Heer, dat Gisemast, de moordenaar, U op 't 74laatste ogenblik om genade bad. Hij gaf U noch 75goud noch schat, doch slechts berouw over zijn 76zonden. Uw barmhartigheid is niet te doorgronden, 77zoals niemand ooit vermag, op een dag de zee uit 78te scheppen en tot de bodem droog te leggen. Er 79was nooit zo'n grote zonde, Lieve Vrouw, waar uw 80genade niet boven gaat. Hoe zou ik dan van uw 81genade uitgesloten zijn, als mijn zonden mij zo 82leed zijn!’