om bij af te dwalen. Twee wolken voor de zekerheid.
Ik projecteer: jouw baai. Je blote voeten
onder rokken en kikkervisjes
kwikzilver langs je vingers.
Dag kind zegt een sprekende pop.
Dag kind zegt een sprekende moeder.
Dag kind.
Ik steek mijn hoofd door een venster in je keuken
en ik ontkom niet aan: ik steek mijn hoofd
in de oven van Sylvia en daar is de garage van Anne
wanneer ik damp op een bord door het luik zie gaan.
Neem jij het van me aan?
Dit is een huis om met borden te gaan smijten.
Ook als je iemand bent die niet met borden
smijt maar liever verlangen slingert naar een hoofd
of woorden laat vallen in een hart
een voor een als munten in zwaar water.
Ze klinken. Plonzen
onttrekken zich aan tijd
als jij. Met gedichten en gedachten
en voornemens om ergens anders groot te zijn.
Ik verdeel ons in een emmer kikkervisjes.
Plaatsen
Wat doen we hier? De tafel is nog niet gedekt.
Er lopen scheuren langs de wand
of zijn het kreukels in papier
dat ons in steeds dunnere verf
over de rand doet vloeien. Het lekt
herinneringen aan gebeurtenissen
die ik nooit heb meegemaakt. Een bliksemschicht
zoekt - heel decoratief - een baan door de kamer.
Raakt een vaas, vazen die schaduw plaatsen.
Ik ben hier thuis op een manier.
Foto: Bram Budel
Maria Barnas (1973) is dichter, beeldend kunstenaar en columnist van NRC Handelsblad. Ze had al twee romans geschreven toen ze in 2003 debuteerde als dichteres met Twee zonnen. Die bundel werd onderscheiden met de C. Buddingh'-prijs. Voor de opvolger Er staat een stad op (2007) ontving zij de J.C. Bloem-prijs.
[pagina 21]
[p. 21]
De afgewezen psychiater
Hoe eenvoudig is het om elkaar te bellen?
Ik kan uit je stilte alleen maar afleiden dat jij het niet eenvoudig hebt
met jezelf en dat vind ik rot voor je. Erg rot.
Ik zei je eerder dat ik niet begreep wat er gebeurde.
Dat was niet goed uitgedrukt. Ik begreep het wel.
Ik bedoelde dat ik niet begreep of niet kon geloven
dat je er voor koos om iets zo eenvoudigs zo snel zo gecompliceerd te maken.
Maar dat zegt al heel veel over mij en mijn referentiekader.
Voor jou is het niet eenvoudig.
Die angsten en tegenstrijdigheden in je waren me eerder niet opgevallen.
En ik had je er ook nog niet over gehoord. Als je wat drinkt
heb je er minder last van en ik vraag me dan ook af
of je dan het gevoel hebt meer jezelf te (kunnen) zijn.
Het is zeker wel erg misgegaan in het verleden
aangezien je het daar nooit over hebt. En hoe kwam dat nou?
Omdat jij niet aan de noodrem mocht trekken? En van wie niet?
Dat is wat er gebeurt hè, als iemand te dichtbij komt.
Ondanks het feit dat je je nogal zakelijk presenteert
ben je al snel zo betrokken dat je jezelf kwijt raakt.
Je voelt je verantwoordelijk voor die ander
en dan kun je niet meer uitstappen. Zo stel ik me voor
dat het in het verleden is gegaan, onderbreek me als het anders was.
Dat er dikke rookwolken uit de volgende coupé komen
en dat je hem vraagt of jullie niet beter aan de noodrem kunnen trekken.
en dat hij dan zegt van niet, nee, dit is een echte trein
die echt kan branden, zo gaat dat in het echte leven.
Zie je mij uitstappen? Ik denk er niet aan. Als jij echt om mij geeft
dan blijf je bij me en dan accepteer je dat dit erbij hoort, een beetje brand.
Zoiets? En daar sta je dan met je littekens, derdegraads verbrand.
En je gelooft hem waarschijnlijk nog steeds.
Je had nooit uit mogen stappen. Het was een egoïstische daad.
En nu? Je stapt nooit meer met iemand in een trein
voordat je de machinist een blaastest hebt afgenomen.
Voordat je zeker weet dat de conducteurs met agressie raad weten.
Voordat je zeker weet dat er geen brandbare materialen aan boord zijn.
Borderline blijft een van de moeilijkst te behandelen stoornissen
waarvoor er helaas nog steeds niet een echt doeltreffende therapie is.
Misschien is het interessant voor je om te lezen
hoe dat anderen is vergaan. The courtshipdance of the borderline
het relaas van Anthony Walker mag je van me lenen.
Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat je in therapie moet.
Ik had het natuurlijk niet over een behandeling
maar over inzichtgevende psychotherapie, of psychoanalytische psychotherapie
en alleen maar omdat ik zelf merk daar veel aan te hebben.
Eigenlijk is zo'n vorm van therapie een cadeau aan jezelf.
Een teken dat je risico's durft te nemen.
Mocht je merken dat je het aandurft om nog eens af te spreken
- zelf vond ik het bijvoorbeeld erg leuk dat jij ook het dartele
dirigentensprongetje zag en daar net als ik om moest lachen -
dan zou ik je willen uitnodigen eens op gesprek te komen.
Auteursrechtelijk beschermd
