Awater. Jaargang 3

[p. 40]

Nieuw werk
Luuk Gruwez

Dichter

Nog voor zijn dood verdween zijn gedicht.
Daar was geen donder aan te doen. Het eerst
raakte het eindrijm zoek, daarna een versvoet,
vervolgens enjambement, metafoor, metoniem.
En dan, ineens, was het volledig weg.

Er werd om opsporing verzocht.
Bosschages werden uitgekamd;
in grachten en in vijvers werd gedregd.
Er werd, er werd, er werd. Met man en macht.
Was het misschien geruisloos weggevlogen,

wie weet te pletter of nog erger?
Ten slotte werd de dichter zelf, ver heen
en nog ternauwernood te spreken,
gepolst omtrent wat spoorloos was.
Hij nam een pen en schreef het op,

waarbij hij langzaamaan onzichtbaar werd.
Toen kwam geschiedenis langs met ranke handen,
lijkbleek maar elegant en machtig als geen ander
- een koekoeksbloem in haar decolleté.
Toen kwam geschiedenis en nam.

Speelplaats

Hier hebben wij geknikkerd, gebikkeld, gevloekt,
elkaar verongelijkt in het gezicht gespuugd.
Het openluchtpissoir waar Piet mij blijgemoed
zijn piemel showde, vlak voor Hemelvaart

bij echt wel onvergetelijk en stralend weer
in een of ander schooljaar dat vergeetbaar bleek,
is nog compleet hetzelfde nu, zelfs nu
het miezert en Pietje Piemel al de pijp uit is.

En later was het ook op deze plek
dat wie wij Billie Turf plachten te noemen,
pas elf, maar moddervet en al een vent,
het voorsnijmes, behorend aan zijn mam,

deskundig in het hart van Ivan stak.
Vaak vraagt men mij waarom er in mijn werk
bijna wellustig wordt gestorven, hoewel
mijn verzen kosten op het sterfhuis zijn:

hier stond mijn leerschool van de dood.
Vreemd hoe herinnering een mens kan temmen,
soms nog het meest waar zij uit mist bestaat.
En uit de namen van wie gingen.

[p. 41]

Bruiloftslied

voor Evelyn en Bern

Ik wil het niet, dat ook maar iemand
met je lacht wanneer je tachtig bent,
wanneer je paars of zilvergrijs in stoffig licht
nog zit te kirren als een markiezin

terwijl je al onstreelbaar en verzwijgbaar wordt,
bedaagd, bedachtzaam, voor het eerst bedaard
als wie het niets meer schelen kan dat zij verjaart:
ik wil het niet. En zeker niet dat

iemand zal vergeten hoe je bent geweest
toen je nog niet bestond uit wat je worden moest.
Vandaar: laat het maar liefst vandaag
en zozeer nu dat daar geen eind aan komt.

Want ik wil al die tijd, ik wil de tijd
van al je jaren niet meer kwijt.
En net zo min wil ik dat iemand
met míj lacht wanneer ik tachtig ben

en het onnoemelijke nog wil benoemen,
een laatste keer het glanzen van een schouder,
de tintelingen in je ogen poog te roemen
tegen vergetelheid, versletenheid, verdwenenheid.

Luuk Gruwez (1953) is dichter en schrijver. Bij Uitgeverij De Arbeiderspers publiceerde hij onder andere de dichtbundels Dikke mensen, vuile manieren en Dieven en geliefden.