Antilliaanse Cahiers. Jaargang 5

[p. 53]

Henk Dennert

Ochtendwind

Nergens ligt de dag eenzamer
Dan aan het verlaten strand
Tussen het zand, de schelpen in het water
En het verdriet tussen mijn handen.
Het verleden ruist in zachte plooien
Tot aan gindse, bruine berghelling
En hangt verloren in de cactushaag
Te wachten op de ochtendwind
Die uit de golven rank opstijgt
En langzaam naar het land drijft
Tot in de bekkens van de rotsen
En in de regenbak van het huis.
Op het landhuis hangt de oude slavenbel,
De klepel zucht in de zachte streling
De mispelbomen links en rechts
Weven aan hun vaag patroon.
En ver boven op de heuveltop
Ruist trots de tamarindekruin.

[p. 54]

Heimwee

Verstard lag in de avondzon
De blauwe Curaçaose zee,
Vanwaar het strand begon
Tot aan de horizontenree.

De macht van deze kleurenpracht,
de mengeling van blauw en rood
Was als een vrouwenhand die zacht
Vergetelheid en kalmte bood.

Een witte bark lag als een meeuw,
Verloren in de wijde stilte,
Vermoeid van het zwerven over zeeën
Alsof hij eindelijk rusten wilde.

[p. 55]

De dood

Lach, want ik heb de Dood gezien,
Schuchter kneep hij in een
Zijn eigen naam, Dood.
Hij vreesde niet zijn naam, Dood
Hij kent niet zijn naam, Dood
Daarom gaat hij nooit
Dood.

[p. 56]

De burger

Hij tracht te zijn
wat hij niet is,
een mens
en nooit een massa.
Hij ruikt naar drift
en roept om wraak
wanneer hij plichten heeft.
Zijn handen wast hij
en zijn oren,
Maar zijn lakens zijn steeds goor.
De burger houdt van zonden
In boek, geschrift en donkere kamer
Maar rilt van afschuw
Wanneer men hem vertelt van
Overspel en Zedenmisdaad.
Maar hij leeft voort
en is gelukkig
In het hard bestaan
Van zijn, maar anders voor te komen.

[p. 57]

Wanhoop

Tegen de klippen van mijn hersenen
Legt de wara-wara zijn vleugels
En ijlt zijn eenzame kreet.
Driemaal pikt hij in de rots,
Wanhopig zoekt zijn snavel
Maar het ongeloof is sterk
Sterker dan de schijn
Sterker dan wij allen zijn
De wara-wara ruikt aan de bodem
Tot de wanhoop als een rups
Zich om de klippen wringt
En de wereld doodt
Mij doodt
Jou doodt
En het bloed uitzuigt
Want de wereld gaat dood
Aan zijn eigen wanhoop
Aan mijn wanhoop
Aan jouw wanhoop
Nergens bloeit meer de tamarinde
Het vlees van de papaya is uitgedroogd
Haar zwarte pitten hangen als ogen
Haar vlees is van een oude vrouw
De passaat is weggelopen
Treurig hangt een trinitaria
Haar vrijer streelt haar niet meer

Ergens lacht Iemand ons uit.

[p. 58]

De warmte van Curaçao

Grijs
Is de bodem
De grond
Het gebladerte
Want de divi-divi heeft geen water
De zon verscheurt de wolken
Een geit eet rotsen
En bedriegt de Dood
Alleen de cactus heeft water
Maar de cactus heeft naalden

De Noord-oost passaat is een vrouw
Die met een koele hand streelt
De windmolens traag draait
Maar het water wegvoert
Over de heuvels
Weg van de rotsen
En het hijgende zand
Dat bloedt
Korstig openbarst,
Mijn wonde.

[p. 59]

Astronaut

hemellagen lichtgekleurd

abstracties

maar naar nieuwe

in eeuwenoude gebruiklijkheden

naar waar ik niet meer ben

als een mens in chemisch geweld

heden

Weg

Geef mij ruimte om te breken

[p. 60]

*

Wanneer ik straks omhoog ga
In wolken menselijk vernuft
Wanneer ik straks een lichaam ben
Van geleerde naaldenprikken
Dan zullen traliewerken splijten
En zullen eeuwen puilen
Uit een tandeloos oud gelaat.

Wanneer ik straks omhoog ga
En de zinloosheid van alles laat
In een strakke meetkundige lijn
Van tienduizenden abstracte getallen
Dan zullen monumenten stranden worden
En universiteiten monumenten
Van een zorgeloos pril begin.

[p. 61]

*

Zacht buigt de aarde
In duizend hemellichamen
Van geruisloos mereorietengeweld.

Ik ben het ijzeren geluid
Van krassende injectienaalden.

Zacht buigt de aarde
In wilde melkbanen
En doet
En gaat
En wijkt
Een willoze bal van machten.

Aan dit garen van tijdelijkheid
Rol ik zinloos mee.