Antilliaanse Cahiers. Jaargang 5

[p. 35]

Cola Debrot

Winters

Haar hart wordt daaglijks minder,
haar leven spoedt ten eind.
De winter blijft een hinder,
ook als het zonlicht schijnt

en, dwars over het laken,
schuw naar haar mondhoek glijdt
en waarschuwt om te waken
en dreigt met eeuwigheid.

Misschien dat hij terugkomt
en haar nog eenmaal kust.
Het hart, dat weer geducht pompt,
weert zich naar hartelust.

Hij heeft eindlijk vernomen
dat zij hier op hem wacht
en is met spoed gekomen
diep in de winternacht.

Hij heft haar in zijn armen,
hij kust zo heerlijk koel.
Zijn woorden zijn iets warmer:
‘ma mie, ma drue, ma poule.’

[p. 36]

Verzoeking

Ach arme neofiet
die leest, terwijl hij wandelt
in 't boek, dat slechts verhandelt
over wat niemand ziet,

maar nochtans glinster-zweeft
in grijs of blauw gewemel
daar ergens aan de hemel
waar men slechts juicht of beeft.

De tuin in volle bloei,
het hart in volle zomer,
de leden loom en lomer
verlangend naar gestoei

als leeuwerik of pluvier
of als de ranke maagden,
die zich hier nimmer waagden
uit angst voor het brevier

dat aan de neofiet
voorschrijft zijn levenshouding
en iedere verhouding
met stelligheid verbiedt

op straffe van de hel,
tussen de geur der bloemen,
de bijen en hun zoemen
en 't spel van de libel.

[p. 37]

Liaison triste

Ik weet niet hoeveel jaren
van maanlicht sedertdien
ik streelspeel met haar haren
en poog haar aan te zien.

Haar ziel is mij onttrokken,
haar lijf bleef nog als pand.
Zij laat zich niet meer lokken,
zij deinst naar 't ander land,

waarvan zij in de schemer
de vage kustlijn ziet,
terwijl ik haar vervreemde
uitdrukkingen bespied

en zie hoe zij weemoedig
haar streven tegenstreeft
en zie hoe zij deemoedig
zich weerloos overgeeft

uit angst om het bevrozen
gevoel, dat pijnt en kwijnt,
nu dat ons minnekozen
raakt tot zijn bitter eind,

en, met de blos der wangen,
de schroom van 't ogenpaar
aanvangt haar nieuw verlangen
zo klaar zo wonderbaar,

[p. 38]

 

dat voortbloeit in de ochtend,

 

dat aanzwelt in de nacht,

 

omdat ook ongezocht de

 

ziel naar ontplooiing smacht,

 

 

 

zolang het leven bloesemt

 

uitbundig of gedempt

 

en niet verkeert tot droesem

 

en niet tot droefheid stemt,

 

 

 

wanneer de grauwe uren

 

van liefdes plichtverzuim

 

beletten ons te duren,

 

beletten ons te zijn

 

 

 

anders dan als bevangen,

 

lijdzaam in eenzaamheid,

 

bevangen van verlangen,

 

tot diepst gemis gerijpt

 

 

 

sedert ik zoveel jaren

 

van maan tot maan nadien

 

speel met haar gouden haren

 

en poog haar aan te zien.