Het Antwerps Liedboek. 87 Melodieën uit 'Een schoon liedekens-boeck' van 1544. Deel 1. Liederen
(1975)–Anoniem Antwerps liedboek–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 126]
| |
Van Keyser Maximiliaen1.
Ga naar margenoot+ Met luste willen wi singhen
Ende loven dat roomsche rijck
Van coninck Maximiliaen,
Gheboren uut Oostenrijck,
die edel coninck, den edelen staet,
Hoe dat hi zijnder vrouwen
Uut Britanien beschreven haet.
2.
Die brieven heeft si vernomen,Ga naar margenoot+
die edel joncfrou saert.
‘Die met mi wil rijden,
Die maket hem op die vaert.
Ic moet rijden na dat duytsche lant
Tot minen edelen heere;
Hi is mi onbekant.’
3.
die bruyt sadt op met eeren.
Si reedt na dat duytsche lant
Met suchten ende met beven.
Groot jammer quam daer van.
Dat dede die coninc van Vrancrijck:
door zijn lant moeste si rijden.
Die joncfrou was duechdelijc.
| |
[pagina 127]
| |
4.
Doen reedt si een weynich voort,
die coninc quam haer teghen ghegaen.
Van tranen werden haer ooghen nat,
Si wert seer ongedaen.
Hi seyde: ‘God groete u, joncfrou teer.
U eere wil ic behouden,
den roomschen coninck te lee.’
5.
Si sprack: ‘dat en wil God nemmermeer,
Ghi hebt een ander wijf.
Ic hebbe eenen coninc tot een heere,
Gheboren uut Oostenrijck.
Hi is edel ende daer toe fijn;
Ter eeren van hem willic draghen
Van goude een cranselijn.’
6.
‘Mijn wijf en was niet oudt genoech,
Si en heeft maer neghen jaren.
Si was mi teghen minen wil gegheven.
dat segge ic u voorwaer:
Het was een joncfrou op desen dach.
Si was mi toe gheschreven,
Doen si inder wieghen lach.
7.
Die paeus nam dat ghelt van mi,
Hi scheyde mi van minen wive.
Hi brenghe ons beyde te samen,
Twee sielen ende eenen lijve.’
‘Mer dat sal costen so menighen man,
die daerom sullen sterven!
Luttel schulden hebben si daer van.’
8.
Si schreyde nacht ende dach,
Si screyde al om haer eer.
Van tranen so werden haer oogen nat,
Si versuchte so lancx so meer.
Si sprac: ‘dat en wil God nemmermeer.
Ic sal mijn eere behouden,
Den Roomschen coninck ter eer.’Ga naar margenoot+
9.
Die dit liedeken eerstwerf sanck
Dat waren drie ruyters fijn.
Si hebbent so lichte gesongen
Te Cuelen op den Rijn.
Si trocken al door des conincx lant,
Om buyt so souden si gangen;
Si en hadden ghelt noch pant.
|
