Amsterdams minne-beekje. Deel 2

[Lestmael int kriecken van den dagh]

Stemme: Vluchtige Coridon verbeydt, &c,

LEstmael int kriecken van den dagh
Voor 't blosen van Auroor
Aen 't Schevelings Duyn ick komen sagh

[p. 103]

 

Mijn lieve Leonoor

 

Haer voetjes, seer soetjes

 

Betraden 't mulle zand,

 

Van de dorre beschuymde strandt,

 

Haer Vee scheen te schromen,

 

Voor 't ruysschen der stroomen,

 

Dies dreef sy uyt 't gevaer

 

Weer van daer

 

Na 't schaduwrijck lommer

 

Waer dat ick vol kommer

 

Suchtend haer doen volghden naer,

 

Tot dat ick haer inde linde laen,

 

Heb met een suchtende gevley op 't lest gesproken aen,

 

2 Ach Leonor - Engelin,

 

Ontroofster van mijn hert,

 

Verandert doch u wreede sin

 

Ontlast mijn eens van smart,

 

Mijn smeecken laet breecken

 

V hert verstaelt gemoet,

 

Als ick suchtend u val te voet,

 

Mijn droevighe ooghen

 

Gestaegh om meedooghen

[p. 104]

 

V waerde spreecken aen,

 

Door getraen,

 

Ey laet doch mijn klachten

 

V wreedtheyt versachten,

 

Denckt om 't geen ick heb ghedaen,

 

Sint dat ghy mijn zielens waerde Son

 

Hier hoede quam, en t vry gemoet laes van u slaef verwon.

 

3 Denck hoe getrou ick menig nacht,

 

In vuyregh onweer snood,

 

Heb voor u stroyen hut gewacht,

 

Al dickwils regen groot

 

Met vlagen, gheslaghen

 

Quam storten op myn uyt,

 

Met een buld'rend naer geluyt,

 

Van yslijcke donder

 

Met blicxem daer onder,

 

Soo dat het vee op 't velt,

 

Heel ontstelt,

 

En anghstigh gingh vluchten,

 

Dan bleef ick met suchten

 

Schoon ick byster wierd gequelt,

[p. 105]

 

Voor u hut, tot kriecken vanden dagh,

 

Dat ick mijn ziels vooghdes haer vee nae 't velt toe dryven sagh.

 

4 Dan was vergeten al 't verdriet,

 

Dat u slaef 's nachts had geleen,

 

Wanneer ick kreegh 't gesichts geniet,

 

't Geen soo soet flick righ scheen,

 

Met luyster, dat duyster

 

Wierd Phebi gulde prael,

 

Door u lonckende oogh ghestrael,

 

Waer door al de Diertjes

 

Met dert'le swiertjes

 

Soet neuriend hebben geschrild,

 

Als verwild,

 

Om dat ghy u lonckjes

 

Als vlammende vonckjes,

 

Schonckt soo lieffelijck en milt,

 

Dat een hert schoon herder als een steen,

 

Verlieven sou alst soet gestrael uws oogjes daer op scheen.

 

5 't Krullende geswier uws blonde haer,

 

Om 't voorhooft als Albast,

[p. 106]

 

Daer an bleef (eer ick 't wier gewaer)

 

Mijn zieltje strickigh vast,

 

Gevangen, in hanghen

 

Geruckt uyt dese borst

 

Die nu steets lust-snackend dorst,

 

Om voor het verloren

 

Mijn lief te bekoren,

 

Om eens te toonen gena,

 

Voor het qua,

 

Dat ick soo veel daghen

 

Heb moeten verdragen

 

Om het bly ziel-voedend Ja,

 

Op dees reen heeft Leonoor geseyt:

 

Kom Jany 'k ben tot u begeer,

 

Tot dat de dood ons scheyt.

Niet Soeter,