Amsterdams minne-beekje. Deel 2

Claegh - Liedt.

Stemme: Dat Phoebus reyst en spoeyt, &c.

MYn Roosemont alleen,
Aen u ick mijn ghebeen,
Vytstort met droef geween,
Op deser aerde:

[p. 46]

 

Verhoort mijn droeve klacht,

 

Want ick geheel versmacht,

 

Om dat ick wordt veracht?

 

Van u mijn waerde.

 

Ghy doet my duysent dooden sterven,

 

Waer door ick geen rust kan be-erven.

 

2 Al wat int water leeft,

 

Of boven d'aerde sweeft,

 

Ja al wat leven heeft,

 

Heeft tijdt om rusten:

 

Den alderwreetsten Stier,

 

Jae d alderslechtsten pier,

 

En oock de kleyne Mier,

 

Elck weet zijn lusten

 

Te boeten, door de soete Minne,

 

Laet dit u wreetheyt overwinne.

 

3 Aensiet eens Rosemont.

 

Hoe ghy mijn hebt gewont,

 

Waer door ick tot den gront

 

Mijn neder buyghe.

 

Gunt uwen slaef die smart,

[p. 47]

 

Doot zijn gemartelde hart,

 

Dat u geoffert wert,

 

Het sal getuyghe

 

Mijn trouwen dienst, en u wreethede,

 

En wat ick om u heb gelede.

 

4 Hoe dick heb ick door dwanck,

 

Gedwaelt veel nachten lanck,

 

En is dit nu den danck

 

Mijn Roosemonde?

 

Een droevigh recompens

 

Voor my rampsaligh mens;

 

Dat ick naer uwen wens,

 

Met duysent wonde

 

Moet zijn geplaeght. Laet u bewegen,

 

Door 't druppen van mijn tranens regen.

 

5 Of wilt ghy Roosemont

 

Noch in een korte stont,

 

Mijn met een selder wond

 

Noch meerder plage:

 

V dienaer is constant,

 

De straf van uwer hant,

[p. 48]

 

Van u mijn waerde pandt

 

Willigh te draghen,

 

Ey moort dit hart aen duysent sticken,

 

Soo mach de aert den romp inslicken.

N. van Haren.

In lyden geduldigh.