Laatste voordrachten

[p. 150]

Een Chiffonnière.

Door W. van Walterop.

Hoe kunnen kleinigheden in een huishouden de twistappel worden van een dagelijksch ongenoegen, en als tot een corsikaansche veete overgaan, en wanneer zij op het tapijt eens mochten komen, de bron van huiselijk geluk verwoesten.

Wie kent niet de aangrijpende kleinigheid in de woorden van een huisknecht, die zuchtende de tafel heeft gedekt, en bij de laatste lepel of vork zegt: ‘Goddank, de tafel is gedekt!’

En vol zelfvertrouwen tot de binnenkomende dienstbode zegt: ‘Kom Marie! zeg jij nu ook eens: Goddank, de tafel is gedekt!’

Zij verbluft over die eigenzinnigheid weigert bepaald, bidden noch smeeken van den tafeldekker helpt niet, zoodat deze kleinigheid voor beiden in een hevig dispuut overgaat, waarbij eindelijk Mijnheer en Mevrouw te pas komen.

De onschuldige juiste redenen hernemende zegt mijnheer

[p. 151]

later op zijn beurt tot zijne vrouw: ‘Welnu zegt gij nu ook eens: Goddank, de tafel is gedekt! Mevrouw weigert halsstarrig, en nu volgt dezelfde twist en huiselijk ongenoegen, dat, om kort te gaan zich voortplant op dochter en schoonzoon en vervolgens de rondte doet door de geheele familie, totdat eindelijk de beloften voor een fraai cadeau de oude Mevrouw doet bezwijken, doch nog altijd tegen haren zin.

En zoodoende komt de geheele familie met cadeaux van de zijde des mans weer tot rust. Het geldt hier echter eene meer burgerlijke kwestie. Een eenvoudige chiffonnière slechts.

Wij verplaatsen ons in een jong huishouden waar de eerste verjaardag van een huwelijk wordt gevierd.

Ik stel u voor den man, een werkzaam, oppassend werkman in eene fabriek, de vrouw eene zuinige en ordentelijke huisvrouw.

's Morgens van dien feestdag zeide de man tot zijne vrouw die hij eens wilde verrassen:

‘Liefste Anna! Je hebt reeds dikwijls over een chiffonnière gesproken en mij gezegd dat jij de gelukkigste vrouw op de wereld zoude zijn, als je er een hadt! Welnu, het geld is er! en morgen kan je er een gaan koopen.’

De vrouw vliegt den man om de hals, en pakt en kust hem, (geen wonder) recht hartelijk!

De man nadat hij zich uit die omarming heeft losgeworsteld zegt nu: ‘Ja vrouw ik heb er ook menig pruimpje en pijpje voor moeten missen, maar ik ben toch blijde dat ik er gekomen ben met mijne spaarpenningen.’

[p. 152]

‘Je bent een beste man!’

‘Maar Annalief, zeg mij nu eens waar zullen wij haar zetten?’

‘Ja zeg dat wel man!’

‘Och daarover behoeven wij niet lang te praten,’ antwoordde de man.

‘Mij dunkt zij zal het beste staan over de schoorsteen,’ zeide de vrouw.

‘En ik had gedacht dat zij het best zoude staan tusschen de beide vensters, vindt je niet vrouw?’

‘Hoe kom je daaraan, dan zouden wij altijd valsch licht hebben, neen, dat is onzin!’

‘Ik voor mij,’ zeide de man, ‘vind het bespottelijk om ze tegenover den schoorsteen te zetten!’

‘En ik vind het van jou bespottelijk ze tusschen die twee vensters te willen plaatsen, hoe is het mogelijk!’

‘Kom, je hebt volstrekt geen smaak, ik weet niet wat voor een mensch je eigentlijk bent?’

‘Geen mensch zooals jij, die een chiffonnière tusschen het licht wil plaatsen. Jij man van smaak, je moest je liever met je ijzerplaten bemoeien, dan over smaak van meubelen te willen spreken.’

‘En madam! waar hebt jij die hooggeëerde smaak vandaan gehaald, zeker bij je moeder aan de waschtobbe!’

‘Scheld niet op mijne moeder hoor!’

‘Nou wat zou dat dan? Zij immers waschvrouw en jij waschmeid?’

‘Kerel! maak me niet driftig!’

‘Nu daar ben ik nog al bang voor, vrouw zonder smaak!’

‘Man zonder idée!’

‘Dat zou wat!’

[p. 153]

‘Met dat al laat mijne moeder er buiten hoor, of ik zal haar eens hier laten komen, en dan zal jij eens zien wat eene eerlijke waschvrouw is.’

‘Nu, ik ben voor jelui allebei niet bang, al ben jij ook nog zoo'n kat!’

‘Nu scheldt je weêr mijne moeder voor een kat uit, pas op dat ik je niet laat voelen wat katten zijn!’

‘Je denkt warempel dat ik bang voor je ben?’

‘Daar, daar! daar hebt je tenminste wat van een kat!’ En de daad bij het woord voegende geeft zij hem een klap op het oog.

‘Serpent! daar je bent!’ er valt weêr een klap, en nu volgen er meer, de geheele kamer is een strijd tusschen twee personen, waarbij de lamp van de tafel, en het theeservies, dat netjes op een servet staat op de latafel, wordt gebruikt als projectiel, en stuk voor stuk na elkander wordt afgevuurd.

Den volgenden dag sprak men geen woord met elkander, en met dat al, er kwam geen Chiffonnière.

Den derden dag, zagen beiden elkander somber aan, zij die tot nog toe geen woord met elkander gehad hadden, schaamden zich tegenover zichzelf, en als zij een blik over wederzijdsch toegetakelde aangezichten lieten gaan, scheen hun geluk vervlogen. Zij weenden! en tranen vloeiden als stroomen over hunne wangen.

Dan de tijd, die alle wonden heelt, heelden ook spoedig de krabben op het aangezicht der man, en ook het door een doek geblindeerde oog der vrouw.

Maar de Chiffonnière, de onruststookster van hun huiselijk geluk kwam niet.

[p. 154]

Een paar jaar later zaten de beide echtgenooten op denzelfden dag bij den haard, en spraken vroolijk over het verleden, en zagen, omringd van een paar kinderen, lachend de toekomst tegemoet.

‘Zeg vrouw! herinner je je nog wel een paar jaar geleden?’ zeide de man beschroomd.

‘Neen, wat dan man?’

‘Weet je nog wel, die Chif .... Chif ... fonnière!’

‘O ja, die Chiffonnière,’ antwoordde de vrouw, terwijl een hoog rood haar gelaat overtoog, het was haar of er een pijl op haar werd afgeschoten.

‘Wat waren wij toch kinderachtig destijds om ons daarover zóó boos te maken!’

‘Ja, dat is wel zoo, maar je moet toch bekennen man, dat jij toch ook een dwaas, ja een heel dwaas idée hadt.’

‘Het spijt mij wel vrouw, dat jij juist zoo zonderling er over dacht, en ik denk nog altijd aan dat dwaze idée van jou, om een Chiffonnière vlak tegenover een schoorsteen te willen plaatsen.’

‘Ja maar, je zult moeten bekennen man, dat jou idée volstrekt niet uitkwam.’

‘Wil je wel gelooven dat het mij nog spijt als ik er aan denk, maar ik herinner mij nog, dat jij ook dat dwaze idée volhieldt van haar juist tegenover den schoorsteen te willen plaatsen, terwijl zij zoo goed tusschen de beide vensters zou hebben gestaan.’

‘O, neen, in de verste verte niet, en ook wat dat betreft manlief, wil ik dat je bekennen zult, dat je ongelijk hadt, een Chiffonnière wordt nooit zóó geplaatst dat die een valsche weerschijn geeft, alleen de mannen, en de mannen alleen kunnen zulke dwaze ideeën bezitten, wij

[p. 155]

vrouwen zijn in dit opzicht ook veel verstandiger, en de mannen die niet wijzer zijn moeten het aan ons vrouwen overlaten!’

‘Maar vrouw, je zult mij toch niet voor een nonsens aanzien, daarvoor ben ik te oud geworden, iemand die geen smaak of idée heeft om een meubelstuk te plaatsen, kan ook geen machine van 1000 paardenkracht plaatsen, en dat kan ik, neen vrouw, dat wordt nu al te gek.’

‘En ik zeg dat je er niets van weet man zonder verstand!’

‘Wat, ik zonder verstand, ik, een man die de patroon een stoommachine van 1000 paardenkracht laat stellen, vindt jij dat een nonsens?’

‘Ach jij met je 1000 of meer paardenkrachten bent niet in staat eene eenvoudige Chiffonnière te plaatsen.’

‘Ik een nonsens, neen vrouw daar moet je alleen maar een waschmeid voor zijn geweest!’

‘Begin je alweer?’

‘En wie begint er dan?’

‘Wel jij om weer op mijne moeder te schelden. Vent als ze eens hier was!’

‘Nou, wat zou dat dan?’

‘Dan kreeg je zeker een blauw oog, zoo goed als van mij voor twee jaren!’

‘Als ik daaraan denk!’

‘'t Is jammer maar dat de blauwe oogen geen twee jaar duren.’

‘Maar nu zou je mij dat niet meer lappen, olie en loogmeid!’

‘Klap! daar had de man een klap op zijn oog, en een kolossale ook, hij eerst gebluft, wreef even zijn

[p. 156]

katarakt weg, en een luide kles was het antwoord op die vraag, en toen ging het zonder spreken over en weer, op het laatst kwam de kachel, dat onschuldige voorwerp aan de beurt, en eindelijk de tafel met al de rataplam omver.

Burengerucht! de buren kwamen er bij, bijgeval als parlementairen tusschen de twee oorlogvoerende partijen, een ieder koos zijn partij, de man had echter de sterkste partij op zich geladen. Toen kwamen er meer vrouwen, en altijd vrouwen, buren van ginter en verre, de slotsom was dat door het comité de man in het ongelijk werd gesteld, en, vooral een man die zijne vrouw een klap had gegeven, en dat zegt zoo iets van een vrouwenbeul! zoo liet zich tenminste ééne der bondgenooten uit. Daar kwam Barend! die op dezelfde fabriek werkte, zijn kameraad als hulptroep interrigneeren, maar de kans stond niet gelijk, en het beste wat hij doen kon was zijn kameraad onder den arm te nemen en de deur bijna uit te dragen, waarbij enkelen hem nog toevoegden:

‘Ga maar, wijvenbeul! ga maar!’

Het laat zich nu wel denken dat de Chiffonnière nu in 't geheel niet kwam.

Achttien jaren lang valt sedert dien tijd op den dag van hun huwelijk nog wel eens het gesprek op de Chiffonnière, en al hare wederwaardigheden. Maar, daar twee meisjes die reeds ontwikkeld zijn, ernstige tooneelen voorkomen, en zich bij twist daarin mengen, dan kiezen zij toch moeders zijde. Toch zelfs plant die opinie zich in de familie voort bij een lateren trouwdag der meisjes, die daarom dan ook maar nooit mogen verlangen naar een Chiffonnière.