Het oude Nederlandsche lied. Eerste vervolg: Souterliedekens

[p. 240]

135.
Coemt doot tot my, rascht uwen ganck.
(Ps. CXXXI)

^*

2.
‘Staet op sondaer! hier is te lang ge - sla - - - pen!
ons Heer God die ver- lee - ne mi ee - nen man
die mi sal hel - pen wa - - ken,
ons Heer God die ver-lee-ne mi ee - - nen man
die mi mijn helm, mijn wa- pen op sal bin - den!’

Bij gebrek aan een beteren tekst zou ik voor deze merkwaardige oude en een beetje hobbelige wijs de tweespraak tusschen den dood en den jongeling voorstellen (Antwerpsch lb. nr. 127). Dat niet alle strophen in de melodie passen heeft niet veel te zeggen, want de tekst is even verwaarloosd als die van Rosina nr. 137 (z. boven nr. 62). Juist dat eenige strophen heel goed in die hoekige wijs passen, doet mij er over heen zien, dat in dit lied de jongeling geenszins de stappen des doods wenscht te versnellen (men vergelijke de zorgeloosheid der titels van LXXVII nr. 119, CXV nr. 4, die juist het tegendeel uitdrukken van hetgeen zij moeten zeggen).

1.
Och regenboge, waer op stelt die jonghe helt zijn sinnen,
Ic heb verteert mijn jonghe juecht
Mijn goet ende al dat ic can ghewinnen!
Die eerste joncfrouwe, die was claer,
Dat's Maria, die hoochgeloofde coninginne.

2.
‘Staet op sondaer! Hier is te lange geslapen!
Ons Heer God die verleene mi eenen man
Die mi sal helpen waken,
Ons Heer God die verleene mi eenen man
Die mi mijn helm, mijn wapen op hal binden’

* 8 heeft hier in plaats van de noot een ♭ (drukfout).

[p. 241]

 

3.

 

Noch weet ick drie vorsten hooch geseten,

 

Dat zijn drie heylige daghes lichten

 

Daer so wert bi gheleken

 

God Vader, God Sone, God Heylighe Gheest,

 

Die roepen wi aen in allen onsen nooden.

 

 

 

4.

 

Die jongelinc sprac ‘O doot! mach ic met u niet verdinghen?

 

Ic wil u gheven wat ic hae

 

Ende wat ic can ghewinnen.

 

Ic wil u gheven silver ende root gout,

 

Dat ghi mi laet leven met mijnder vrouwen.’

 

 

 

5.

 

Die doot sprac ‘Met mi en is geen verdingen.

 

Die aerde en wil u niet langer draghen,

 

Die lucht wil u verslinden.

 

Maect u bereyt, ghi jongelinck,

 

Die doot coemt met crachte aenghedronghen.’

 

 

 

6.

 

Die jonghelinck sprack ‘O doot, en mach ic met u niet verdinghen

 

So sette ic't op Gods ghenade

 

Ende op Maria, die hooch geboren coninginne.’

 

 

 

7.

 

Die doot sprac ‘Ic heb gedient der werelt so lange

 

Om eens so rijcker heeren sout.

 

Wat gaf hi mi te loone?

 

Mer een lijnen cleet ende clocken gheclanck

 

Als ick van deser werelt moeste scheyden.’

 

 

 

8.

 

Die jonghlinck sprack ‘Och doot en sedt mi niet op een eynde

 

Ghelijck men die verloren kinderen;

 

Gheschiede mi dat, so waer mijn vruecht gans ten eynde.’

 

 

 

ANTWERPSCH LIEDBOEK 1544 Nr CXXVII

 

Van den reghenboghe.

Het komt mij voor, dat dit lied een vertaling uit het hoogduitsch is en dat de vierde regels binnenreim hadden b.v. (7) ein leinen kleid und glockengeläut, (5) macht ench bereit ritter wohlgemeit. De overlevering is slecht (vooral str. 6 en 8, strophe 7 behoort zeker niet in den mond van den dood), maar er is toch nog iets in van de ijselijke poëzie der oude doodendansen. De gespreksvorm is karakteristiek voor de latere middeleeuwen, vgl. ook nr. 47-52 en het volgende lied.