Het oude Nederlandsche lied. Eerste vervolg: Souterliedekens

[p. 236]

133.
Door liefde ben ick ter doot ghewont.
(Ps. CXLIII)

^*

1.
Van minnen binnic dus ge - wont
gheef mi dijn hert ic wor - de ge- sont,
ay ge-denc wel lie-ve kint
hoe ze-re dat ic di heb ge-mint.
Aen sich mijn wonden ende mijn smer - te
ende in trou - wen gef mi dijn her - - te
van minnen binn ic dus ge - wont,
van min - nen dus ge - wont^†
gef mi dijn her - te ic bin ge - sont.

2.
Ay dattu mi dus hebs ghelaeten
Dat doet mi we boven maten,
Keer weder te mi, soe wert mi wel,
Gef mi dijn herte en geere niet el.

Van minnen binnic dus gewont,

Gef mi dijn herte, ic bin gesont.

3.
Ay mins ontferme! gef mi dijn trouwe,
Ic suchte, ic wene met groeten rouwe,
Ende lichter vele is mi dat sterven
Dan dijns te derven

Van minnen binnic dus gewont &c

* Van hier af schijnen de noten in 15 één noot omhoog verschoven te zijn. Het klinkt zoo vreemd, dat ik het voor een drukfout houd en niet noteer.

† Geen herhaling in den tekst.

[p. 237]

 

4.

 

Ay woustu dragen in dinen moet,

 

Mijn cruce, mijn wonden, mijn doot, mijn bloet,

 

Hoe soude mi vele te lichter wesen;

 

Haddijc dijn herte, ic waer genesen.

 

Van minnen binnic dus gewont &c

 

 

 

5.

 

Ay woustu mi dijn herte geven

 

Ic soude di int eweghe leven

 

- - - - - croenen

 

Gef mi dijn herte, nem mi te loen.

 

Van minnen binnic dus gewont &c

 

 

 

BRUSSELSCH HS. omstreeks 1460.

 

W.L. DE VREESE Tijdschrift XX 271.

Dit mooie mystieke lied is mij anders niet bekend; het verschijnt hier voor het eerst met de muziek, die er zoo goed bij past.