Het oude Nederlandsche lied. Eerste vervolg: Souterliedekens

[p. 34]

14.
Een nieu liet wy heffen aen.
(Ps. XLVI)

Uit² zou men vele varianten kunnen aanvoeren, maar deze berusten m.i. slechts op verschuiving van den notenbalk bij het afdrukken.

Ein nie led wi he - ven an,
Dat best dat wi ge - ler-net han,
Ein nies led to sin - - - - - - - - - - - - gen:
Junker Bal-zar nam ein hupen landsknecht an,
Den gra - ven wold he dwin - - - - - - gen.

2.
Wi togen dem graven in sin land,
Dar hebbn wi gerovet und dapper gebrant,
Vor dem graven was uns nicht leide;
Wi meinden he schold uns levern eine slacht,
He dorft unser nicht vorbeiden.

3.
Des ward de Koning van Denemark gewar
He makde den frede, dat is war,
All twischen den beiden landsheren;
He sprak: ‘Gi framen landsknecht gud,
Wil gi mi ein eed tosweren?’

4.
De hovedlud gingen bald to rad,
Se makden einen anslach, kort und drad:
‘Her Koning, vel gnediger here!
Wi willen juw bringen in juwes vaders land.
Spit trotz, wol wilt uns weren?’

5.
Wi borden einen gulden op de hand,
In Holland makden wi uns wol bekant
Mit pipen und ok mit trummen;
De Hollanders mosten da danzen einen danz,
Se heddent wol beter genamen!

[p. 35]

 

6.

 

De Hollanders weren in groter nod,

 

Se makden eine klacht an den keiser grot:

 

‘Her Keiser, vel gnedigste here,

 

De Koning van Denemark licht uns im land,

 

Wi konnen uns nicht geweren.’

 

 

 

7.

 

De Keiser antwerd und sprak:

 

‘Gi Hollanders, weset darto vordacht

 

Und helpt minen swager to lande;

 

Des riks rad heft in dar ut gebracht,

 

Des schal he liden grote schande.’

 

 

 

8.

 

De Hollanders hebben er beste gedan,

 

To Medenblick sint wi to schepe gan,

 

In Norwegen angekamen,

 

Und hedd uns Gods weder und wind gedan

 

To Kopenhagen weren wi angekamen.

 

 

 

9.

 

Jegen Gods weder und wind konnen winichtdon,

 

Norwegen hebhen wi ingenamen,

 

In de Wiek sint wi gekamen,

 

Katzborch dat vellen wi dapper an,

 

Mil stormer hand gewunnen.

 

 

 

10.

 

All wat dar was, dat blef dar dod;

 

De landsknecht weren in groter nod,

 

Grote krankheit hadden se vorwunnen,

 

De hagel und sne de ded uns we,

 

Darto de bitter hunger.

 

 

 

11.

 

Up einen sondach dat geschach,

 

Dat men de landsknecht trecken sach

 

Vor Nieloss up dem ise;

 

Dar quemen de Sweden mit ganzer macht,

 

Se meinden de landsknechte te vordriven.

 

 

 

12.

 

Des andern dages dat geschach,

 

Dat men de Sweden trecken sach

 

Wol gegen de framen landsknechte;

 

Wi meinden se scholden uns levern eine slacht,

 

De dorften unser nicht vorbeiden.

 

 

 

13.

 

De uns dit nie ledlin sang,

 

Meinert vam Hamme is he genant,

 

De heft gar wol gesungen;

 

He drinkt vel lever den Rinschen kolden win

 

Als 't water ut dem brunnen.

 

 

 

VL. BL. Z. PL. EN J. (HAMBURG OF MAAGDENBURG OMSTR. 1560).

 

Liliencron, Historische Volkslieder No. 435.

[p. 36]

Balthasar van Esens, een Friesch vrijbuiter, wilde zich geheel onafhankelijk maken van den graaf Enno, aan welks zijde zijn zwager Christian, de verdreven koning van Denemarken, stond. Het gelukte Christian de twee vijanden te verzoenen en voor den krijgstocht te winnen, dien hij voor de herovering van Denemarken beraamde. Hij verzamelde zijne troepen in Holland (str. 5-6) en scheepte ze in te Medemblik (str. 8), om naar Denemarken te varen. Hij werd echter door een storm naar Noorwegen gedreven, waar hij eenigen tijd vasten voet kreeg en met succes tegen zijn vijanden, de Zweden, oorlog voerde (str. 11-12). In het volgende jaar werd hij op een Deensch schip gelokt en door verraad gevangen genomen. Meinert van Hamme (str. 13) treffen wij nog aan in Antw. Lb. no. 182.

De melodie is met weinig verandering gevormd uit ‘Rossignolet du bois joli’ (Ps. XV zie beneden nr. 153) vgl. Ecclesiasticus 1565 no. 83.

Lied van Juncker Baltzer op een vl. bl. z.p. en j. te Berlijn zie Ndd. Jb. XXVI 33.