Rebels en beminnelijk

Brieven van Belle van Zuylen-madame de Charrière (1740-1805) aan Constant d'Hermenches, James Boswell, Benjamin Constant en anderen 1760-1805

Aan Henriette l'Hardy, 8 november 1794

Moet ik je schrijven, lieve kind? Moet ik je schrijven zonder je iets interessants te vertellen te hebben en met mijn hoofd nog vol van kinderachtige, idiote en toch heftige ruzies? Constant was vanaf eergisteren twaalf uur tot vanmorgen ik weet niet hoe laat hier. Ik heb hem vanmorgen niet gezien. Ik heb toegegeven dat het zijn goed recht was om van Mme de St. evenveel of meer te houden dan van mij, en dat het helemaal geen kwaad was dat ik hem verwijten kon, maar ik heb volgehouden dat ongeacht het eeuwige gevit dat ik beu kon worden, het mijn recht was onplezierig te vinden wat dan geen kwaad mag heten,

[p. 129]

zo onprettig zelfs dat ik er de voorkeur aan gaf alle correspondentie af te breken dan mij langer te laten vervelen door de uitingen van zijn nieuwe enthousiasme. Bemin! Wees geestdriftig! heb ik hem gezegd: dat staat aan jou en het staat aan mij je niet meer te schrijven. - Ik stuur je het briefje dat ik net van hem heb ontvangen. Dit zijn nu geen echtelijke ruzies of ruzies van minnaars: hoe komt het dan dat ze zo heftig zijn? Ik lijk hierin heel belachelijk; maar terwijl ik dat heel goed voel, ga ik toch door en zeg ik wat ik denk. Gisteren waren Camille de Roussillon en een jongeman die Constant had meegebracht en die ik nog nooit gezien had, er getuigen van. Hij zal wel erg verbaasd zijn geweest; maar omdat we af en toe heel grappig waren en af en toe heel verstandig, wisten we toch wel belangstelling op te wekken. [...]