Osman en Ophelia

Derde toneel.

elfrid, alléén in gepeins opkoomende.

Waar ook mijn denkkracht doolt - waar zich mijn oog verspreid,
Vertoont zich op mijn' weg, niets dan rampzaligheid!...
Mijn hart, weleer zoo kalm, scheen tot geluk gebooren,
De stem der waare deugd deedt mij haar inspraak hooren:
Geboorte gaf mij hoop; ik hadt geen wenschen meer;
Doch liefde plofte, in eens, mijn heil, mijn kalmte neêr!..
Ophelia!... Helaas! gij, deugdzaamste aller vrouwen!
Waarom, deedt staatkunde u een laffen Koning trouwen?..
Een Koning - een tiran, uw tederheid onwaard,
Die nimmer kieschheid aan een vorstlijk harte paart.
Een Prins die zijne gaê, op 't schandlijkst, durft verneêren,
Die zich door vleiers - door slavinnen laat regeeren,
Wiens ziel, door dartelheid, verwijfd is en verblind,

[p. 32]

 

Die niets dan spel - en drank - en laagen wellust mint,

 

Die, altijd voortgezweept door vleiende genuchten,

 

Het edelst weezen hoont en in de ellend doet zuchten!...

 

Gelukkig stervling! die geen kroon te beurte viel;

 

Gij smaakt, in laager stand, meer zegen voor uw ziel!...

 

Goôn! waar is aan een hof een deugdzaam stervling veilig?..

 

Waar is ooit bij den throon eens menschen leven heilig?

 

De dolk is staêg gewet, zoo draa het staatsbelang,

 

Dat monster in natuur, doelt op onz' ondergang!...

ná eene wijle zwijgens.

 

Ik voel mijn hart verscheurd, bij 't zien der ongelukken,

 

Die mijn geliefde Nicht, door Osman's snoodheid, drukken!..

 

Wat baat het, schoon hij thans haare onschuld ziet en weet,

 

Daar hij, bij d'eerste drift, zijn woord - zijn plicht vergeet?..

 

Therese is weêr in gunst; en, door haar listig poogen,

 

Wordt spoedig 's Konings haat tot achterdocht bewoogen!..

 

Ophelia! hoe wreed drukt me uw angstvallig lot!

 

Gij gaade van een gaê die met zijne eeden spot!....

weder ná eene wijle zwijgens

 

'k Hoor liefde - ik hoor natuur en menscheid in mij spreeken.

 

Ach!.. zou 't een misdaad zijn uw ramp op hem te wreeken?..

 

Gij, dierbre! kent het hart van uwen bloedvriend niet,

 

Noch weet de tederheid die zijne ziel gebied!...

 

Uw kuisch - uw schuldloos oog wekt al mijn medelijden;

 

Maar, kan ik - mag ik u van uwen ramp bevrijden?

 

Zoudt gij dan moorder van uw gaê uw liefde aanbiên?

 

Zoudt gij hem als gemaal ooit in uwe armen zien?

[p. 33]

 

Neen! dorst mijn hand een daad zoo strafbaar onderwinden,

 

'k Zoude in Ophelia gewis een haatster vinden!....

Hij doet eenige schreden, zwijgend, over het toneel.

 

Waar voert de drift mij heên?... verbijstring treft mijn oog!

 

Zoude ik een moorder zijn?.. Die wraakzucht steeg te hoog'.

 

O, 't moêgefolterd hart vergeet zoo ligt zijn plichten,

 

Wij voelen, in den ramp, vaak onze grootheid zwichten;

 

Ons zelf verliezende, in een mengling van gevoel,

 

Sleept ons een laage drift tot een verachtlijk doel!....

 

Gij, Goden! Kenners van het hart der stervelingen!

 

Gij ziet dit teder hart door liefde en wraak bespringen;

 

Toont - toont mij 't waare spoor dat mij ter eer geleid,

 

Waakt voor Ophelia, en bant mijn treurigheid!....

(Hij leunt met zijn hoofd, in diepen druk weggezonken, tegen de schermen.)