Osman en Ophelia

[p. 12]

Zevende toneel.

osman, murat. De verlegenheid van Murat is, dit geheele toneel door, zichtbaar.

osman.

Murat?

murat.

Mijn vorst!

osman.

Hebt gij Therese niet vernomen?

murat.

Neen, Prins!...

osman.

Hoe?...

murat.

Ik?...

osman.

Mijn vriend! waar toe dit weiflend schroomen? -
Waant gij dat ik haar haat? Neen; ik beklaag die vrouw.
Zij was mij altijd waard. Ik acht haar om heur trouw.
Ja; 't smart mij dat mijn echt haar hart heeft doen verandren.
Zij haat Ophelia.

[p. 13]

 

murat.

 

Zo haaten zij elkandren?

 

Ja, vorst! 'k heb haar ontmoet. Haar zinnen zijn ontroerd.

 

Men merkt dat ze in haar ziel een treurig jammren voert.

 

Ophelia doet haar, gestaêg, het ergste vreezen.

 

osman.

 

Zij kan van de achting van mijn gaede zeker weezen;

 

Die waarde is haar vriendin. Zij mint Therese om mij.

 

Haar schuldloos hart is van verraad en wraakzucht vrij.

 

Gaa! zeg Therese dat zij kan aan 't hof verschijnen.

 

Raad haar dat ze allen wrok, grootmoedig, doe verdwijnen.

 

Zij volge, in haar gedrag, mijn dierbre Ophelia...

 

Gij schijnt ontroerd, mijn vriend!

 

murat.

 

ô Neen, mijn vorst! ik gaa.

(Hij verwijdert zich schielijk. Osman zwijgt, eenige oogenblikken, in gepeins. Geduurende de alleenspraak des Konings ziet men elfrid uit een der Zijdeuren treeden; doch, Osman gewaar wordende, gaat hij weder binnen.)