Nederduytsche dichten (1626-1638)

[p. 105]

IV Schaemte.

(Uitg. 1638, bladz. 257; niet in 1626).

Als ick kom bij mijn Lief, en hoop haer gunst te krijgen,
De schaemt' is in den wech; die doet my altijdt swijgen.
Jaeg' ick haer uyt mijn hert, drijf icks' uyt mijnen schoot,
Sy vliegt mij int gesicht, en maeckt myn kaecken root.

De schaemt' is onbeschaemt. Z'en sal my niet versaken,²
Tot dat de bleecke dood mijn wangen bleeck sal maken,
Maer dan salt syn te laet een Meysjen vryen gaen,
Als mijnen stommen mond heeft des doods breydel aen.

Dus wil Ick van nu af mijn hert vant minnen wenden,
Niet meer in d'ydle locht mijn wens en suchten senden.
Ick schey van Venus kind. Cupido, soeckt een man
Of die ghy beter loont, of die meer lijden kan.

2 versaken, trans.: verloochenen, verlaten.