Volledige werken (2 delen)

[p. 640]

V.

Desanderdaags zat de bedelares, met het kind van Jan den suikerbakker, weder in de Jesuitenkerk aan de deur. Haar blik vestigde zich nogmaals met gierige begeerlijkheid op de edelvrouw, en, of zij het bemerkte weten wij niet, maar Rosalia Verkammen zag dikwijls naar heur om, en scheen haar navorschend gade te slaan. Zij bemerkte dat Lucieken rustig en slaperig in de armen van het leelijke wijf nederlag, en geene de minste beweging tot schreien maakte. Die rust des kinds werd eensklaps onderbroken, toen de misse geëindigd was, en Mevrouw ter kerke uitging. Alsdan sprong het schaap plotselings op, begon met getergde gramschap te krijten, en liet zich daarna in een zoo pijnlijk kermen uit, dat het een weemoed was om na te hooren. Het sidderde en sloeg verwerend met de armkens, terwijl het zonder tranen huilde, gelijk iemand die gepijnigd wordt.

Een traan vloeide over de verbleekende wang van Rosalia, en in haar medelijdend harte welde eene zoo bittere nijdigheid, een zoo booze haat op tegen de bedelares, dat de onschuldige zich over zulke hevige aandoening geene rekenschap geven kon. Met haast snelde zij naar de kerkdeur, en daar met drift hare hand in het wijwater doppende, reikte zij er eenige droppelen van aan de edelvrouw, terwijl zij de bedelares gebood buiten te gaan.

Onbeschroomd volbracht deze dit bevel; want zij bemerkte niet dat dieper in den tempel eene vrouw ook hare plaats verliet en spoedig naar de kerkdeur stapte. Zij scheen tot de werkende klas te behooren; maar de kap heurs zwarten mantels was zoo diep over haar gelaat getrokken, dat men haar niet herkennen kon.

Toen zij op het Jesuitenplein kwam, stond Trien nog bij de dames, en Rosalia vroeg met haastige bitterheid:

- Zeg me nu gauw, waarom dit kindje schreit?

- Wel, goede Madame, - sprak Trien, met nederigheid, - sedert gisterenavond heeft het niets meer gegeten, en het schreit, och arme! om eene kleine bete broods... hoor, hoor eens hoe het kermt... zijne maag doet zeker zeer van den honger en het krijgt bijna stuipen.

Inderdaad, Lucieken wrong zich zoo stuiptrekkend ineen, alsof het inwendige folteringen had... doch nu was de vrouw met den mantel nabijgekomen, en hare kap met verwilderd gebaar naar achter duwend, riep zij met doffe stem, terwijl hare tranen op het kindje sprongen:

- Geef mij mijn kind, tante, geef mij mijn kind!...

Als van den weerlicht getroffen, schoot de bedelares bij het dreigende van dien toen achterwaarts en klemde Lucieken aan heur hart.

- Geef mij mijn kind! - herhaalde Martha, met verwijtende bitterheid, en hare oogen vonkelden dermate, dat Rosalia en de edelvrouw onwillens achteruitstoven.

- Ja, tante, geef mij spoedig mijn kind - herhaalde zij op kalmeren toon, en de doodsche bleekheid, welke zich over haar vurig gelaat verspreidde, bewees dat zij uit een

[p. 641]

teeder gevoel van welvoegelijkheid hare moederlijke woede in den boezem verkropte.

De bedelares verstond die beschaafde beweging niet, en, daar zij het kind weigerde, trok Martha, als eene woedende leeuwin, het uit heure armen en vluchtte er eenige stappen mede weg...

- Och God! och God!... - kermde zij, en vermits Rosalia en de edelvrouw op het bedrukkelijk geklag der verbolgene moeder toegesneld kwamen, toonde Martha hun het beentje van het kind, waar midden eener groote purpergrauwe plek, twee nageldiepten instonden, alsof zij er met eene ijzeren tang in genepen waren.

- Och God, och God! - weende de moeder. - arm schaap! arm kind!... voor niet schreidet gij zoo erbarmlijk niet!... helaas! lief schepseltje!... - en te midden der teederste zoenen borg zij het onder haren mantel aan heur hart, en streelde het daar in het geheim, alsof zij hare teederheid voor de onmenschelijke bedelares verbergen wilde.

- En gij durft mij aldus mijne broodwinning benemen? - verweet Trien, schaamteloos.

- Zwijg, Tante, zwijg, en maak mij niet boozer dan ik ben, - schreide de bedrukte - Zwijg voor de menschen... zwijg toch voor de menschen, die schande zullen spreken van de hartelooze moeder, die haar kind aan zulke moordenaarster heeft toevertrouwd... Maar wie had dit van mijne eigene Tante verwacht!... Zie, ik sterf nog van verdriet. Zulk onschuldig schaap! - en zij zoende het kind. - Tante tante! gij wildet bedelen, toen ik u wilde voeden, en gij vroegt mij mijn kind in bewarenis, en nu hebt gij zijne pijn verkocht, en op zijn geschreeuw, als op een orgel, geld ontvangen! - En de tranen rolden haar smartelijk over de wangen.

- Daar - sprak Rosalie, met troostvolle stem - daar, vrouwken, - en zij stak een stuk van twee frank uit - neem dit, en koop er eenige verkwikking voor dit bloêken mede!

Martha rechtte fier het hoofd op; met verwondering zag zij rond, als begreep zij niet meer wat er gebeurde, en de nieuwsgierigen ziende, welke rondom haar geschaard stonden, vaagde zij snel de tranen uit hare oogen, borg haar wicht nog dieper onder haren mantel en wilde doorgaan.

Rosalia hield haar slaan:

Neem, neem, brave moeder, 't is voor uw kind - herhaalde zij, en daar zij Martha bij den mantel vatte, wendde deze zich met dankbare schaamte naar de juffer, en sprak snikkend:

- Neen, goede juffer, ik dank u; ik win mijn brood niet met bedelen: geef het liever aan Tante. - En zij wees op de bedelares, welke met eene onvergeeflijke schaamteloosheid de hand uitstak.

Met verbazing zag Rosalia het booze wijf aan, en hare gramschap niet meer kunnende bedwingen, wees zij de wreede met afkeer weg, terwijl zij met kracht zegde:

- Nooit meer, nooit krijgt gij nog iets van ons, en zorgen zal ik dat zulke vrouw nimmer iets ontvangen zal. - En zij trok hare gezellin, welke over al die gebeurtenissen geheel onsteld was, naar heur rijtuig.

- Simon, - zegde zij hier tegen den ouden knecht, die alles nagezien had - wilt gij mij eenen dienst bewijzen?

- Voorzeker, jufvrouw, als Mevrouw het toelaat.

- Welnu, ga dan de vrouw achterna, welke ginder met haar kind langs het Jesuitengat henenloopt.

Simon betrouwde het geleide der paarden toe aan eenen lakei, die daar ook naar zijne meesters wachtte, en snelde alsdan Martha achterna.