Thalamus sponsi oft t'Bruydegoms Beddeken

[p. 51]

Cap. VII.
Vande consideratie oft overdencken, het welck het derde deel is van't inwendich Ghebedt oft Meditatie.

NAer het overleggen vande Historie (soo voorseyt is) soo sult ghy comen tot de Consideratie, de welcke ist dat vande passie is (waer van wy hier alleenlijck spreken) sult beghinnen [met] rijpelijck t'overdencken die merckelijckste poincten vande Historie die ghy voor handen hebt, ende dat met een goede orden, weghende het ghene dat in het mysterie dat ghy voor u hebt, ghepasseert is inden persoon van onsen Salichmaker, waer in nochtans ghy wel voor u sien moet, dat dese imaginatie niet te sterck en zy, soo dat sy het hooft soude quetsen, ende oock dat ghy niet en loopt tot onnoodighe dinghen. Want ghy moet weten dat de vruchten de het proffijt vande meditatie alleen is gheleghen inde affectie de welcke men treckt uyt de consideratie, soo hier voren gheseyt is.

Ghy sult dan aensien ’tghene dat gheschiet is lettende op de grootheydt der pijnen, beschaemtheydt ende iniurie die daer

[p. 52]

aen dien persoon aengedaen worden, ende hier in sal voor het eerste zijn alle uwe aendachticheyt, sonder noch particuliere reflexie oft ondersoeckinghe te doen wat den persoon voor een is, hem alleenlijck aensiende als een mensch u onbekent.

Wie daer lijdt? Voor wien? Waerom?

ALs ghy nu dit altemael wel besien hebt ende u selven inwendich sult beroert vinden, soo suldy ondervraeghen van iemant die daer ontrent is, oft aen u ziele, wie dat dien persoon is die daer is lijdende, ende u sal duncken datmen u antwoordt, dat hy Godt is, in welcke antwoorde u sal terstont te voren comen wat Godt is, 'twelck ghy hebt te voren eenichsins gheconsidereert in uwe preparatie, ende dan door verwonderinge sult ghy moeten peysen: Hoe can desen Godt zijn; en is Godt niet d'eeuwige salicheydt ende oneyndelijcke blijschap selve, de welcke door geen pijne oft droefheyt en can verstoort worden? En is Godt niet d'opperste goetheyt; de welcke gheen quaet doen en can, ende oversulcx niet en can berispt oft ghestraft worden? En is hy niet almoghende soo

[p. 53]

dat hy van niemant bedwonghen en can worden, maer heeft die gansche werelt in sijn macht. Als-dan sal u duncken, dat u wort gheseyt dat het nochtans Godt selve is, de welcke niet uyt bedwanck, maer ghewilligh; niet om dat hy het verdient heeft, maer teenemael onnoosel zijnde voor een ander, te weten den mensch sy-selven is dusdanighe pijnen onderworpende.

Dit sal in u noch meerder verwonderinghe maecken ende sult segghen; Hoe, voor den mensch? wat gaet den mensch Godt aen? Godt en heeft niemant van doen, maer hem alleen heeft een yegelijck van doen, ende wat is den mensch? een creature van Godt gheschapen, inde welcke soo iet goets is, 'tis van Godt; wat reden isser dat Godt, die niet te vergheefs en doet, soude sy-selven aldus als te niet doen ende soo verwerpen voorz sijn schepsel? Hier op sal u duncken dat u wort gheseydt, datter gheen ander reden en is, dan de liefde, die Godt was draeghende tot den mensch, den welcken al was't dat hy uyt sijn oneyndelijcke goedtheydt geschapen hadde om de eeuwige glorie met hem te ghenieten, nochtans door sijne pure boosheydt hem dies soo onweerdich heeft ghemaeckt, dat hy nu naer de goddelijcke

[p. 54]

rechtveerdicheydt, moeste eeuwich verdomt zijn, sonder datter eenighen middel ter werelt was om dit vonnisse te ontgaen, soo ist dat Godt compassie hebbende, met den mensch die hy gheschapen hadde, liever heeft gehadt de sonden vanden mensch op sijn eyghen selven te nemen, ende die in sijn eygen selven te straffen, als dat den mensch daerom eeuwelijck verloren soude gaen, ende al-hoe-wel hy hadde connen voor hem voldoen met seer cleyne moeyte, als met een enckel werck van sijnen vrijen wille, soo heeft hy nochtans alle dese pijnen ende versmaetheydt willen lijden, om daer door hem te toonen de grootheydt der liefde die hy was tot hem draeghende, door de welcke hy was te vreden voor de salicheydt van elck mensch in het besonder, dit ende noch meer te lijden, hadde het noodich gheweest.

Hoe hy lijdt?

DAer naer suldy u noch eens teenemael keeren tot dat beelt vande passie, 't selve aensiende met noch meerder verwonderinghe, ende principalijck aenmerckende hoe hy hem in alle die pijnen is draghende, hoe dat hy in alle dit niet

[p. 55]

en toont het minste teecken van inwendi[...] bitterheydt oft impatientie, maer seer ghewillichlijck is doende ende verdraghende al het ghene dat die wreede beulen vol haet ende nijt hem aendoen, jae hoe dat hy ondertusschen de selve is seer minnelijck aensiende.