Sonet. Op den selfsten sin.
WAnneer sult ghy, o Godt? u ooghen der ghenaden,
Eens slaen op ons bedroeft, ellendich Neder-lant?
Seyndt neder uvven geest, dat hy verlicht t'verstant
Van die den vred' vveer-staen, en tot vvree oorlogh' raden
Goet, en barmhertich Godt: en vvilt doch niet versmaden
D'ootmoedelijck ghebedt der vred'-saem, en verbant
Den vvreeden bloet hont Mars, die stadich moort, en brant,
Die ons met Dieren-tijt en sterfte heeft beladen,
Elck vveet dat ghy o Godt! behaghen hebt in vred',
Seynt dan den geest des vredts, die liefd', en vred', brenght med'
Dat hy ons eens verloss', van dit ghedurich claghen.
Al sijn veel als't ghesteert ons boose vvercken Heer
Ontellijck, soo is u bermherticheyt veel meer:
Door u ghenade dan vveirt van ons eens dees Plaghen.
FINIS.
Ierem. c. 29. Cogita super nos cogitationes pacis, & non afflictionis, vt des nobis finem & patientiam, & inuocabimus te, & viuemus.
Auteursrechtvrij