Triumphus Cupidinis. Encomium matrimonii. Nederlantsche poëmata

[p. 262]

Epitalamivm.
Ghemaeckt ter eeren den Eersamen Sr. Sebastiaen vander Schelstrate,
En de Eerbare Iouff. Svsanna Adriaensen.

⁺S oo Godt inden beginn', gheschapen had den al,
E n dat met loof, en gras, gheciert was bergh, en dal
B esaeyt met blomkens schoon, en dat als vierghe voncken
A llom aen't blau ghewelft, de sterren helder bloncken,
S oo oock door Godts bevel, de wat'ren wonderbaer
T' siel-loose beestiael, voort brocht had altegaer,
I n overvloet, en dat Godt in zijn selsaem daden

+ Genesis c. 1.
In principio creauit Deus caelũ & terram.

[p. 263]

 

A l t' saem behaghen had', doen bleeken sijn ghenaden⁺

 

E n sprack, laet ons den mensch nu maken, bouen wensch'

 

N aer ons ghelijckenis. Alsoo schiep Godt den mensch'

 

V an aerde, naer sijn belt, en stelde hem ghemeene

 

A ls Heer van al wat leeft, maer fiende hem alleene

 

N am slapende een been, oft ribbe uyt sijn lijf

 

D aer hy tot des mans hulp van heeft ghemaeckt een wijf,

 

E n als den mensch ontsliep' haer siende, sprack, dits eene

 

R echt vleesch van mijnen vleesch, en been van mijnen beene,

 

S y sal heeten mannin. Met wil, hert, siel, en sin.

 

C leest dan u huy svrouvv aen, siet hoe Godt int begin

 

H eeft self eerst ingestelt, den Echt met grooter waerden

 

E n spraeck sijt vruchtbaer, wast, vermeert, vervult de aerde,

 

L off, loffelijck en staet die onsen levens lust

 

S tedts meerdert, en vernieut, waer buyten dat gheen rust

+ Gen. Cap. 1.
Et creauit Deus hominem ad imaginem suam: ad imaginem Dei creauit illum, masculum & feminam creauit eos. Benedixitque illis Deus, & ait: crescite, & multiplicamini & replete terram, & subiicite eam, & dominamini piscibus maris, & volatilibus celi, & vniuersisanimantibus, qui mouentur super terram.

[p. 264]

 

T och wesen can volmaeckt: lof staet die weert om louen

 

R ijck, salichlijck hier al de staten gaet te bouen,

 

A ls daer de staten al doch moeten spruyten uyt,

 

T ot meerder glori Godts, Heer Bruydegom, en Bruyt

 

E ert desen waerden staet, die Godt self had vercoren

 

S oo seer, dat zijnen soon daer in wou zijn gheboren.

 

V re, liefde, en een-dracht, rust, voorspoet, noch gheluck,

 

S al scheyden noeyt van u, door teghenspoet, oft druck

 

,,A ls liefde is by u, want liefde can verdrijuen

 

,,N ijt, twee-dracht, twist, en haet, laet haer by u dan blijuen:

 

N och sult ghy sien u saet als Olijf-tackens teer

 

A en uwe tafel staen, die oock in deucht en eer,

 

A ls ghy sult wesen oudt, en gansch vervremt van lusten

 

D e steunsels sullen zijn waer op ghy dan sult rusten

 

R ust u dan, leeft vernoeght, leeft vreuchdich nu te saem

[p. 265]

 

I n dese waerden staet, twee sielen, een lichaem

 

A ls Olm, en Veil ver-eent: Godt sal ghebenedijden

 

E n seighenen u huys, het welck hy sal bevrijden

 

N aer uwen wil, en wensch, voor druck, en teghenspoet,

 

S oo ghy hem maer betrout, die gheuer is vant goet

 

E n naermaels sal hy u d'onsterffelijckheyt gheuen

 

N iet in Elises velt, maer in het eeuwich leuen.

FINIS.