|
| |
| |
| |
Epithalamivm.
Ghemaeckt op de selfste Feest.
LEst soo den swarten nacht de claert had doen verdvvijnen,
En dat Dian' begon in't blauw ghewelft te schijnen
Heb ick tot rust ghestelt mijn gansch vermoeyt ghedacht,
Becommert met de groot, en Goddelijcke cracht
Der wonderbaere liefd', wiens lof ick dacht te dichten,
Als mijn doots-suster, van den aerbeyt quam verlichten
Door't saecht, en soet ghesuyl, van Lethys stillen stroom,
En heeft soo mijn ghedacht, verkeert in eenen droom
My docht strack dat ick sach een schoon hemelsche vrouwe,
Claer blinckend' als de son, vred', eenicheyt, en trouwe
Verselden daer allom, hop', sterckheyt volghden haer
| |
| |
Met rust, onnooselheyt en veel deuchden naer:
Sy hadde als ghegrieft, in haer Abaste handen
Twee herten t'saem ghestrickt, die claer en helder branden
Doch bleuen onbeschaed': ick stondt, verbaest en docht
Wie dees volmaeckte schoon, Goddinne wesen mocht,
Als sy begon aldus seer soetelijck te spreken:
Ick ben de cuysche liefd, de liefd' die heb ontsteken
Dees herten siet, in t'hertst, en coutste VANDER VORST,
Met mijn onbluss'lijck vier, waer mede ick de borst
Doen branden, van die sijn deucht lieuich mijn vercorne,
En nemend' eenen pijl vergult, en scherp VAN HORNE,
Waer me sy heeft terstont dees herten aenghenaem
Onscheydelijck vereent, strackx hoord' ick d'ander t'saem
Met sulck volmaeckte maet, soo soet, en hemels singhen
Dat my den geest ontsonck, die veel verborghen dinghen
My maeckten openbaer, tot dat ick teghen danck,
Met duysent suchten swaer, uyt mijnen slaep ontspranck.
| |
| |
Maer nauw' had Phoebus weer de duysternis doen scheyden
Oft de gheswinghde Faem, beghon allom te breyden
Tot lof, en roem der Liefd', als dat VAN HORNE sou,
Met Iouffrou VANDER VORST vereenighen in trou
Door toe-doen vande Liefd', waer in gansch scheen volcomen
Mijn Fantasos ghesicht: terstont heb ick ghenomen
Mijn pen, om dichten voort den lof der Liefde strack
Maer laes t'was te vergheefs ick vond' my veel te swack
Want het gheen daet en scheen, voor sterffelijcke menschen.
Doch con ghelaten niet gheluck, en heyl te wenschen
Dit nieuw gheluckich-paer, dit paer vereenicht, door
Dees Goddelijcke cracht der Liefde, die op't spoor
Rust, en vernoegingh' volght, met veel verscheyden deuchden
Die ick u eeuwich wensch, met hondert duysent vreuchden,
Op dat gheluckich ghy moeght leuen nu bevrijt
Voor ouernoegingh' boosch, voor tvveedracht, twist en nijt
,,Want liefde doet den mensch in suer, en soet vernoeghen
| |
| |
,,Liefde verwinnet al, en leert ons deuchdich voeghen
,,Tot voorspoet, tot gheluck, tot druck, tot swaericheyt.
,,Hout haer in eeren dan tot dat de doot u scheydt
,,Op dat Godts vrede mach met seghen by u blijuen,
,,Op dat ghy door het saet dat van u sal beclijuen
,,Maeckt hier onsterffelijck, en eeuwich uwen naem
,,Met deucht, en lof gheciert, die de gheswinghde faem
,,Verbreyden sal allom, en eeuwich doen ghedencken,
,,En Godt sal u hier naer de Croon der glorien schencken.
FINIS.
| |
Iust. Lipsius.
Concors & alterno amore Matrimonium, eximium inter humana bona.
|
|
Auteursrechtvrij