Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart

[p. 746]

Honderd-een en zestigste brief.
Mejuffrouw de Weduwe Spilgoed aan Mejuffrouw de Weduwe Willis.

Dierbaare vriendin!

Zie daar dan onze lieve Burgerhart in eene veilige Haven! De indrukken, die zy heeft, van de pligten, die nu op haar wagten, zyn zo kragtig, dat zy hare grote levendigheid matigen: zo worden wy dan versterkt in de gedagten, die wy van haar karakter vormden.

De woelagtige huishouding, die ik thans heb, laat my niet toe met u, myne Vriendin, zo vertrouwelyk te spreken, als wy beide wenschen; ik zal daarom uwe nieuwsgierigheid met de pen voldoen. Het lieve Meisje hadt my verzogt, dat ik haar, alleen en onopgemerkt, naar haare kamer zou leiden. Ik deed dit; de Bruigom bleef nog by 't gezelschap. Ik hielp haar uitkleden. Zy bedankte my nog duizendmaal voor alles, niets uitgezondert; zy beval zich nogmaal in myne Moederlyke liefde; zy kuschte my, en zei, dat het scheiden van my haar smartlyker viel, dan ik denken kon. Voor ik kon antwoorden, tikte de Heer Edeling aan

[p. 747]

de kamer; ik liet hem in. Zy zag er in haar nagt-gewaad nog veel bekoorlyker uit, dan als eene Bruid opgesiert. Nooit zag ik zo veel liefde en achting in een man; hoe opgetogen over zyn geluk, was hy echter zo zedig als bescheiden. Zyne oogen dreven van liefde en vreugd; hy sloeg zyne armen om ons beide, zag haar ernstig aan, zei: Nu zyt gy de myne! en zyn hoofd zeeg op haar arm neder; ‘Ja, zeide zy, ik ben de uwe; ik roem in myne keuze. Ik zal niets moedwillig verzuimen, wat in staat is, om uw dierbaar hart aan my gehecht te houden; om u zo gelukkig te maken, als gy my zult maken: Myne liefde voor u is gegront op de kennis, die ik aan uw karakter heb. Ik ken den waardigen man, die my in zyne bescherming neemt.’ Zy omhelsde hem. Hy kon niet spreken. Ik kuschte beiden goeden nagt, sloot de kamer agter my toe, en begaf my weder in 't gezelschap.

Deezen ochtend kwam de jonge man by my. Nooit was hy zo behaaglyk; enkel vreugd! Ik ging in de kamer, en vond het vrouwtje bezig met zich aan te kleden. Zy vloog naar my toe; eene zekere verwarring in haar gelaat!... ô! Zy zag er bekoorlyk uit. Zy spreekt zeer weinig; is geheel zagtheid, en Edeling heeft eene mooije Vrouw, die hem met een oprecht on-

[p. 748]

verdeelt hart bemint. In hare houding is iets blode, zeer ingetogen; maar, als Edeling tegen haar spreekt, is er niemand, geloof ik, in de hele waereld voor haar, dan juist haar man. De Heer Blankaart heeft met ons ontbeten. Hoe bemin ik dien man! Alle zyne wonderlykheid kan hem nooit een enkel onbetaamlyk woord doen zeggen. Waarlyk hy is een vroom, Godsdienstig man. De oude Heer Edeling kwam vóór Beurstyd eens aan. Hy is ongemeen in zyn schik met Dochter; en dat slimme schelmpje doet er haar voordeel mede: zy ging naast hem zitten, gaf hem een hand, en noemde hem haar lieven Vader Edeling. Dit strookte den ouden man: de Heer Hendrik wenkte my toe, of hy zeggen wou: ‘is het evenwel niet een Engel?’

Als deeze druktens voorby zyn, dan verlang ik u een plan mede te delen, waar in ik hoop, dat gy ook belang zult nemen. Ik ben met de volmaakste achting,

Uwe ware Vriendin,

Maria Buigzaam,

Weduwe P. Spilgoed.