Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart

[p. 690]

Honderd-vier en vyftigste brief.
De Heer Hendrik Edeling aan Mejuffrouw Sara Burgerhart

Myne zielsbeminde Burgerhart!

Spaar u zelf de ontroering, die een verhaal zoude verzellen, dat gy my doen wilt! Ik weet alles; ik heb uw verhaal gelezen; en dit zelf, (zo als zeer natuurlyk was,) moest myne achting, zo wel als myne liefde, voor u vermeerderen.

Och, myne Beste, ik was aan uw huis, toen het geval voorviel: ik heb alles geleden, wat liefde, vrees, droefheid, gramschap, een hart, dat bemint, immer kunnen doen lyden! Nooit, myne Liefde, zoude ik u gezegt hebben, dat alles my bekent was; ik zoude uwe kieschheid zo gaarn geëerbiedigt hebben, wel overtuigt, dat men u niet moest toerekenen, het geen een snode Ligtmis durfde ondernemen: Evenwel, nu gy wilt, dat ik het weten zoude, kon ik u niet onkundig laten van iets, dat u onbekent was. Ik weet alles, myne Liefde; maar bedroef my niet, door my te verdenken van eene onbillykheid, die ik my zelf nooit zou-

[p. 691]

de kunnen vergeven! Om uw zelfs wil, myne waartste, maken wy een diep geheim van 't gebeurde: Niemand dan Mevrouw, Juffrouw Letje, ik en Frits weten er iets van: en ik geloof, dat gy de wetten der Vriendschap niet overtreedt, indien gy uwe Vriendin Willis zelf daar van onkundig laat. Om uw zelfs wil, myn hartje, ik herhaal het; niet om my, ik versmade de zotte vooröordelen van allerlei slag van Gepeupel, waar het ook geplaatst is: ik zou roemen in myne keuze, al had ik u, met den degen in de hand, uit den arm deezes ondeugenden mans verlost; maar de Heer Blankaart zou, en dit verdient óók overweging, zulk een schelmstuk niet ongestraft willen laten. En wat is er aan te doen? Geloof my, niets ter waereld. Geven wy des der kwaadsprekenheid geene stoffe tot hatelyke vertellingen, en vergeet, dat er ooit zo een Booswicht bestondt.

Vertraag nu myn gelukkigen dag niet langer! Ik ontfang u als het dierbaarst geschenk der Godheid. Maak hem gelukkig, die is

Geheel uw Eigen,

Hendrik Edeling.