Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart

[p. 643]

Honderd-drie en veertigste brief.
De Heer Jan Edeling aan den Eerwaardigen Heer Everard Redelyk.

Waarde broeder!

Lach me nu eens helder uit, Pastoorsche, gy hebt gelyk: maar ik zal aan uw man de hele zaak vertellen. Zoudt gy ooit gelooft hebben, dat Jan Edeling, die, het geen hy ééns begreep, om lief noch leed los liet; die van geen Christen mensch op de hele waereld tegenspraak dulden wilde dan van u; dat Jan Edeling, zeg ik, door Blankaart zodanig overhoop gegooit is, dat ik, met myn hoed onder den arm, zyne Pupil voor onzen Hendrik ten huwlyk gevraagt heb? en, 't geen nog meer zeit, dat ik zeer, met dit door my gedaan verzoek, in myn schik ben? Die Bram! zo een man leeft er niet meer. Hy heeft my zo vast gezet, en zo ouwerwets myn zaligheid gezegt, dat ik boos op my zelf wierd: want er is wat aan, Pastoor; ik ben nooit een vriendlyk Man, of een minzaam Vader geweest: 't wil maar van hem gezegt worden; 't is een raar mensch!

Om de waarheid te zeggen, Pastoor, uwe

[p. 644]

reden, en die van Hendrik, hadden my al lang overtuigt, dat ik ongelyk had; doch ik kon niet besluiten om te tonen, dat ik verkeert gedaan had. Nu, het kost wat voor een man, die zo veel jaar altoos zyn hoofd volgde, te zeggen: ik heb ongelyk; en dat nog erger is, dit tegen zyn eigen kinderen te zeggen.

Gy weet het immers, als myne jongens my iets vragen, en my beduiden wilden, dat zy 't nodig hadden, dat zy het nooit, juist om dat die Lekkers my iets beduiden wilden, kregen; dog 's daags daar aan, gaf ik hun, uit myn eigen zin, tienmaal zo veel. Dit zyn evenwel Satansche nukken; en uwe Zuster, myne zalige Vrouw, hadt, dat zie ik nu, maar te veel reden, om my, schoon lachende, Meffert Luim te noemen. Had ik haar maar weer! Zy zou een beter man aan my hebben; maar dat is nu te laat.

Ik zou 't mooglyk nog niet hebben opgegeven; doch myn arme jongen zag er uit, of hy uit een gieter gedronken hadt; en toch, ik hou veel van den knaap; hy heeft my altoos zo op myn gedagten gedient. Met Kees heb ik nog wel zo eens een aartigheidje gehad; maar Hendrik was altoos, zo als ik (tusschen ons) in zyn jaren niet was. Hy is geheel zyn Moeders kind; week gebakken! Hy kan geen moeite verdragen; met een benaauwt hart ging hy op

[p. 645]

reis, (ik kan op hem af,) en heeft alles in zo korten tyd afgedaan, dat het zo niet te zeggen is. Kort gezeit, het mannetje van binnen klopte zo verbruit aan, dat ik besloot, om den jongen zyn zin te geven. En nu is de jongen my zo dankbaar, en luikt zo op, dat myne oogen overlopen.

Nu, Pastoorsche, dat's weer een ankertje Rynsch in jou kelder! en ik nooi u beide te Bruiloft; ik zal een Party geven, die klinkt als een klok. Want gierig ben ik, God dank! niet, ik durf wel wat geven; maar ik ben er niet agter, om het met gratie te doen. Ik tast in myn zak, en zeg, hou daar, en loop ten eersten weg. Nu, ik groet u van harten, en blyf

Uw genegen Broeder,

Jan Edeling.