Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart

[p. 607]

Honderd-agt en dertigste brief.
De Heer Cornelis Edeling aan den Heer Hendrik Edeling.

Waarde broeder!

Ik vertrouw, dat gy mynen langen Brief ontfangen hebt, en my nu niet schryft, om dat gy niet weet, waar ik thans te bevragen ben. Ik zal u deezen nog zenden vóór ik t'huis kom: dat in weinige dagen zyn zal.

Daar heb ik kennis gemaakt met uw Meisjes Voogd; ik logeer by hem, met den Heer Willis, die met ons ook te gelyk t'huis komt. Nu heb ik in dit tranendal, wáár ik ook ruste vond voor de holligheid myns voets, zo geen man gezien als deezen man! Ik word niet moede van hem te horen, ja zelf van hem aan te zien. Zyn hele gelaat spreekt, en hy heeft oogen, die zo maar alles uitrammelen, wat er in zyn goedaartig, manlyk hart omgaat. Hy zegt, dat hy al vyftig is, maar voor veertig zou ik hem aanzien. Hy is volmaakt wel geproportioneert, groot zonder lyvig of hobbezakkig te zyn, bruin van uitzicht, fraai van neus; heeft lippen zo root als kralen, en tanden zo wit en

[p. 608]

vast, dat zy zyner gezontheid getuigenis geven; hy 's eenvoudig doch kostbaar gekleet; fyn op de Negotie, een beminnaar van 't Vaderland, en zeer gestelt op zyn eigen Kerk. Ik weet niet, hoe ik hem ooit zal kunnen verlaten! Hy is met my ook wel te vreden; en geeft my zo nu en dan eens een lesje toe. Hy is (zo Vader 't wel maakt,) zeer genegen, om u het meisje te geven; en voor my zal hy een goed woordje doen: ô die lieve man!

De Heer Willis is zyn gunsteling; 't is of 't zyn Zoon is: potsig gaat hy met ons om. Die goede jongen is smoorlyk verlieft op uw Meisje, en was 't lang voor zy u kende: maar, hoe 't is weet ik niet; de Heer Blankaart heeft er tegen, doch belooft hem een Vrouw, die voor Willis veel beter is dan Saartje; zy moet Hendrik hebben, zeit hy; dat is vast. Ik hoop maar, dat Vader deezen man niet knorrig zal maken; ik vrees anders.

Ik neem deeze dagen waar, om het voornaamste der Stad zo wat te gaan zien. Ik ben te Versailles en te Fontainebleau geweest; maar het lieve gelaat der natuur, 't welk men op de eerste plaats gantsch en al heeft bedorven, maakt, dat de bekoorlyke ligging, de fonteinen en bosschen my op de laatste des te meer bekoren. Versailles is een Dame in Gala, die opgeschikt is om Reine du Bal te zyn; Fontaine-

[p. 609]

bleau een aangenaam Landmeisje, dat alleen door de Natuur met een rozentuil is opgesiert: wie, denkt gy, moet my 't meest bevallen?

Amsterdam lykt noch in grootte, noch in volkrykheid, naar Parys; maar de Stad zelf, schoon vervult met prachtige Paleizen, en Kerken, bevalt my niets ter waereld. Gy hebt ook geen denkbeeld van Fransche morssigheid; ik denk, dat al myn linnen wel een half jaar lang buiten Haarlem mag bleken, eer zyn Hollandsche kleur weêr voor den dag komt.

De Franschen zyn myne begunstigde Natie. ‘'t Zyn beuzelaars, denkt gy, en myn Broêr kan dus wel met hun te regt raaken.’ Daar kan wel iets aan zyn, Heintje. Evenwel, hunne vrolykheid maakt hun tot het gelukkigste volk van den aardbodem. Brood, Wyn met Water, een Vrouw, en een Straatdeuntje; en zie daar, myn Franschjes zyn hun Koning te ryk. Overal vindt men onder de gemene Burger lieden Danspartytjes, die geheel vrolyk- en kunsteloosheid zyn. De Hemel zelf maakt het de zwartgallige Britten niet naar den zin: maar de armoede kan de Franschen niet ongelukkig maken. De Stad krielt van geschilderde Vrouwen, en geblankette Jonkers; dat's hun zaak; geen Fransche Vrouw kan my, als Vrouw, behagen, ten minsten niet in de Hoofdstad; en een Petit-maître is altoos een knaapje dat-men

[p. 610]

verachten moet. - De Brief moet weg. - Vaarwel Broer Lief. Myn Vriend Willis zal u behagen; hy is vroom, verstandig, toegeeflyk, en heeft de houding van een fatsoenlyk Heer.

Adieu,

T.T.

Cornelis Edeling.