Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart

[p. 534]

Honderd-vier en twintigste brief.
Mejuffrouw Zuzanna Hofland aan Mejuffrouw Sara Burgerhart.

Lieve nichtje!

Heb je niet al van myn droevig ongelukje gehoort? Och! kind, Benjamin en Slimpslamp zyn met een groot gedeelte myner bezittingen doorgegaan: ik had zo veel Contanten, van afgeloste Obligatien, en van myn Huis op den Nieuwen Dyk, in een kistje, aan goud. Maar zo bezoekt de Heere my nu, om myne gierigheid, en om myn vertrouwen op zondige menschjes. Ik leg onder een diep gevoel van myn schuld. Ik heb niet recht gedaan, ik heb my met den schyn vernoegt: nu bennen myn oogen open, en ik zie dat je zalige Moeder het beste deel hadt uitverkoren, en ik het gelaat; niets meer. Ik heb rust noch duur, ik mot je om vergifnis bidden, voor al de zondige daden, die ik omtrent u gepleegt hebbe; och ja! en dat je toch my al het ongelyk en al het verdriet vergeeft. Nichtje, Nichtje, wat heb ik je in gevaar gebrogt, om eene grote Zondaresse te worden! Nooit zal ik iemand meer om zyn

[p. 535]

kleding versmaden, of achten. En ik hoor, dat je daar by zo een zoet Menschje inwoont, die eene regte Weduw is, al is zy zo wat naar de Waereld, wil ik spreken. Wat heb ik nu met myn eigen onbekeert hartje te tobben! Al jou goedje, en al je kostlyk gemaakt zilver, hebben zy laten staan, dat kun je allegaar krygen, tot je zilver poppegoedje inkluis, dat myn Heer Blankaart je eens meê uit Engeland bragt. Ik heb niets van je verdient, maar geef den Heer Blankaart een goed woordje voor my; en dat ik geen speld meer pretendeer. Je lieve Moeder, Nichtje, was evenwel myn eige Zuster. O, versmaadt uwe Tante niet, nu zy arm is! En Bregt is zo brutaal tegen my, en Bregt verwyt my nu, hoe dat ik met je geleeft hebbe. Nou, lieve Nichtje, schryf dat je 't my vergeeft; en hoeneer dat ik je eens kan komen spreken.

Uwe liefhebbende Tante en Vriendinne,

Zuzanna Hofland.