Historie van mejuffrouw Sara Burgerhart

[p. 437]

Zeven en negentigste brief.
De Proponent Smit aan Mejuffrouw Anna Willis.

Myne waartste, tederstbeminde!

Myn verdriet over uw gemis kan ik niet beschryven: alle oogenblikken erinner ik my onze gesprekken, uwe genegenheid voor my, terwyl alles, wat u aangaat, voor my van belang is. Indien ooit opregte beredeneerde liefde op den genadigen zegen des Algoeden moge wagten, dan, myne Willis, durven wy daar op hopen. ô! Laat ik u de aandoenlyke tonelen, die myne verbeelding my voorschildert, mogen copieeren. Nu plaatst zy my voor den predikstoel, en ik hoor dat dierbaar woord, 't welk my van uwe bezitting verzekert. Dan zie ik myne liefde gelukkig, en ik geef my toe in zo veel verrukkingen, als myne ziel, zonder te bezwyken, dragen kan! Dan zie ik ons vergenoegt, blymoedig Huwelyks-leven, daar liefde en vriendschap zich te samen vereenigen, om dat geluk duurzaam te maken. Nu reis ik met u naar uwe waardige Moeder, dan naar onze bekoorlyke Burgerhart. Nu spreekt gy met dee-

[p. 438]

ze eerbiedenswaardige Moeder, over eene der grootsten, ontzaglyksten, de aanstaande gebeurtenis. Ik omhels u in de armen uwer Vriendin, noem u elkanders Zusters.

't Is winter: ik studeer in een ruim, zindelyk, warm vertrek. Wy spreken over myn werk; wy redeneeren; gy kiest eens een Text uit; ik maak myn preek op; lees u die voor; en doe myn voordeel met uw geoeffent verstand. Wy lezen in dat Boek, waar in het Ongeloof zo veel berisplyks vindt, en waarop de domme Uitlegger zo veel ongerymts gestrooit heeft.

Nu nadert het uur, dat myn hart, met medelyden voor u vervult, met angst, doch eenigzins getempert door hoop, alles lydt; en ik zie my oogenblikkig tot het toppunt van menschelyke blytschap opgeheven: men noemt my Vader van een levendige gezonde vrugt. Ik ontwyk u, maar 't is om den God van alle genade voor u, voor my, voor ons kind te bidden, te danken.

ô Myne Willis, dit zyn zaligheden, die de Natuur ons belooft, die de Liefde heiligt! Onmerkbaar zyn wy den levensweg opgewandelt; onze jaren klimmen; de liefde verfynt tot vriendschap; onze Vrienden, onze Bloedverwanten begeven ons van tyd tot tyd; de avond des levens nadert, en wy gaan ons in het stille graf

[p. 439]

ter rust begeven, om in den morgen der Eeuwigheid te ontwaken.

Zullen er nu en dan nevelige uuren komen? Zal ons Huwlyk niet bevryt blyven van rampen? 't Is onder het onbekende; niet onder het onwaarschynelyke: maar dan zullen wy, met gebogen harten, in dien God vrolyk zyn, die alles op de beste wyze bestuurt, en elk, die Hem eert, nooit verlaat.

Ik heb veel apparentie op een plaats niet verre buiten Amsterdam: dit zal u niet ongevallig zyn? Nu sluit ik deezen. U teder in myne gedagten omhelzende, en uwe waarde Moeder en Tante met hoogachting groetende, scheide ik van u, om myn compliment by uwe Vriendin te gaan afleggen. Vaarwel, myne lieve Willis.

Denk aan uwen tederbeminnenden Vriend,

B. Smit.