Wiekslag om de kim. Deel 2. Commentaar en apparaat

[p. 370]

[MM30] Gij menschen, die misschien me in laetren tijd gedenkt

Overlevering

C: Agenda H-15, p. 2v.

M^1: Manuscript H-46,[7].

T: De gids 80.ii (april 1916), p. 10. /15/

M^2: Typoscript H-40,[37].

D: De modderen man, p. 61.

Datering

1912; vóor 1 februari 1916.

Ontwikkelingsgang

I

Achterin zijn agenda van 1912 (C:A) noteerde Van de Woestijne tussen aantekeningen van uiteenlopende aard een kort zinnetje dat nagenoeg letterlijk in het gedicht terugkomt:

	C:A^+
(1)		Ik lijd te zeer wanneer ik lijd

Andere kladstadia zijn niet overgeleverd. Het gedicht is uiterlijk voltooid op 1 februari 1916, toen Van de Woestijne het aan J. de Meester zond voor publikatie in De gids.

+ [→13]

II

M¹ is kopij handschrift voor T geweest, maar heeft niet de titel ‘Epiloog’ boven het gedicht; die moet bij correctie in de proeven zijn toegevoegd.

M² is kopij voor D geweest.

Varianten en correcties

		(C niet opgenomen)
titel	M^1	[ontbreekt]
	T	Epiloog
	M^2, D	[ontbreekt]

2	M^1, T	als deze mond, en		zónder	morren, heeft gezwegen,
	M^2	|	|	zonder	|	|
	D	|	|	zónder	|	|

4	M^1	de ijlte beteekent die		úw	vragende ijlte wenkt,
	T-D	|	|	uw	|	|

5	M^1, T	weet: als een straf heb 'k stroeve waarheid		meê-gekregen;
	M^2, D	|	|	mee-gekregen;

9	M^1	-	Ziet: dit gelaat is lood, en zorge is 't zuur,		dat vreet
	T-D	◦	|	|◦	|	|

11	M^1	om God, o mijn begeert		die borgde 't		píjnlijkst	beiden.
	T, M^2	|	|,	|	|	pijnlijkst	|	|
	D	|			|	píjnlijkst	|	|

[p. 371]

Uiteenlopende notities in de agenda van 1912. In het midden op de linkerpagina een notitie die verwerkt werd in ‘Gij menschen, die misschien me in laetren tijd gedenkt’ [mm30] (H-15, p. 2v en 3r).

[p. 372]

13	M^1, T	en,	leed hij waarlijk ál te zeer wanneer hij leed,^+
	M^2	||◦	|	|
	D	||,	|	|

+ [←A]

Zetfouten

r. 11

D: pijnlíjkst | pijnlijkst

Noten

^1	Van het gedicht verscheen een vertaling in het Duits.
^2	Literatuur: Dieltjens, ‘Interpretatie van het slotgedicht in De modderen man.’ Musschoot, ‘Karel van de Woestijne: “Gij menschen, die misschien me in laetren tijd gedenkt.”’