Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 756]

Mare magnum

Ontrouwe zee, en toch zoo trouwe zee,
O kalme zangster van uw eeuwig lied,
neem in uw zang mijn zieleklanken mee
naar 't loutrend-stille van een ver verschiet,
waar al het passievuige en al het wee
dat in mijn moede ziel het leven liet
met têere streeling van uw wind, vervliet'
in lêege puurheid en in wijde vrêe.

O maak me lijk een kindje dat niet weet
van lage menschenvreugd noch menschenpijn,
en dat niets kent dan zijne kinderbêe; -

en 'k zal, daar uwe kallemte óm me gleed,
ontrouwe zee, en toch zoo trouwe zee,
zoo groot als gij, trots mijne kleinheid, zijn.

[p. 757]

II

 

En ik zal gaan met streng en droef gelaat,

 

in rouw voor 't grootsche dat ik denken dorst,

 

naar mijne zee: mijn troost, mijn toeverlaat,

 

tot demping van mijn slechten gloriedorst.

 

 

 

En ik zal zeggen: ‘Laat me aan uwe borst,

 

o Moeder die mijn zielsgesehn verstaat,

 

lang rusten, warm gewikkeld in 't gewaad

 

van uw azuren goedheid, als een vorst.’

 

 

 

En mijne goede zee zal zeggen: ‘kind’. -

 

 

 

En 'k zal gelukkig, o gelukkig zijn,

 

daar ik zoo diep en innig-warm bemind

 

zelfs in de ontgoocheling, zelfs in de pijn,

 

door mijne goede troost- en liefdemijn:

 

mijn zee, mijn heil'ge Moederzee me vind.

[p. 758]

III

 

En ik, Ikaros, die beneden viel

 

in mijnen vlucht naar 't eeuwig zonnegloren,

 

ik die, in 't lamme zwakke mijner ziel,

 

me door wat Licht en Weelde liet bekoren, -

 

ik kom tot U, mijn goede zee, en kniel

 

en vraag u troost voor mijne hoop, - verloren,

 

en voor mijn diepe droefenis, geboren

 

in 't wee van mijn met rouw omkleede ziel.

 

 

 

O wees me goed, gij die zoo goed kunt wezen,

 

en laat me ver, heel verre hier van daan

 

op de eindloosheid der breede waterbaan,

 

in lange peis die mij wel zal genezen - -

 

 

 

En 'k zal U danken om Uw eindloosheid

 

die mij opnieuw tot zonnevaart bereidt.

 

 

 

door Willem Reynolds

 

1897