Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 759]

Vier oden van Anakreioon
in de oorspronkelijke maat overgedicht

Eens, in 't midden van den nacht,
't uur dat reeds zich de Arktos heenwendt
naar de rechter van Boôtos,
't uur dat al de harten slapen
door de moeheid overmeesterd,
kwam aan mijnen deurpost kloppen
Eroos. En ik riep: ‘Wie komt daar
aan mijn deure nachtelijk kloppen
en mij in mijn droomen stooren?’
Dan zei Eroos: ‘doe maar open;
'k ben een kind maar, wees niet bange.
'k Ben zoo nat van 't lange dwalen
door den maneloozen nachte.’
Toen ik deze woorden hoorde
was mij meelij. 'k Stak mijn lampje aan
en 'k deed open. En daar zag ik
een klein kind met eenen bogen,
en met vlerken en een' koker;
'k deed het bij mijn huisheerd zitten,
warmde zijne handjes in de
palmen mijner groote handen,
en wrong 't water uit zijn lokken.
En als hij zich gewarremd had,
‘kom’ zoo zei hij ‘laat ons zien eens
of de koorde van mijn bogen
niet door 't water werd beschadigd.’
En hij spande zijnen bogen,
en hij schoot den pijl in 't hart me
ronkend als een peerdevliege.
En nu sprong hij, en nu zei hij
lachend: ‘Gastheer, wees maar vreugdig,
want zoo mijne peze goed bleef,
weet het vast: uw hart is ziek.’

[p. 760]

II.

 

Eroos, eens op eenen dag,

 

had de bijen niet gezien

 

in de rozen van den tuin

 

rustend. Maar op eens gewond

 

aan zijn vinger, riep hij luid

 

en in haaste liep en vloog

 

naar de schoone Kutheree,

 

huilend: 't Is met mij gedaan,

 

moeder, 't is met mij gedaan,

 

ach, ik sterf: Een kleine slang,

 

die de bouwer bije noemt

 

heeft mij aan de hand gewond!

 

't Antwoord luidde: ‘zoo de steek

 

van de bije zeere doet,

 

denk dan hoe ge zeere doet

 

Eroos, als ge uw pijlen schiet!’

[p. 761]

III. Van de zwaluw

 

Zeg wat wilt ge dat ik doe

 

snaterzwaluw, dat ik doe?

 

Wilt ge dat uw lichte vlerk

 

door mij afgesneden word'?

 

Wilt ge dat ik uit uw lijf

 

uwe tong, lijk aan Tereus

 

het geschiedde, scheuren kom?

 

Daar ge mijnen schoonen droom

 

bij den morgen, door uw zang,

 

uit mijn slaap verdreven hebt.

[p. 762]

IV. Van den krekel

 

U is onze lofzang, krekel,

 

als ge in 't hoogste van de boomen

 

zit te zingen als een koning,

 

fijnen dauw gedronken hebbend.

 

Want gij ziet al door de velden

 

't geen de jaargetijden brengen.

 

En ge zijt den vriend des bouwers

 

hem de nieuwe zomers meldend.

 

En ge zijt ook lief den menschen,

 

prophetes der nieuwe oogsten:

 

En ge zijt ook lief der Moezen,

 

En ge zijt ook lief den Phoibos,

 

daar ge zit ten wegeboorde

 

zingend, zingend, altijd zingend.

 

En U wegen niet de jaren:

 

wijze krekel, kind der aarde,

 

zangvriend, taai en vleesch- en bloedloos,

 

als de goden zijt ge ons dierbaar.

 

 

 

door Steven Steurs

 

1897