Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 753]

Ad rem ipsam ibimus

Het was te sterk, mijn God, het was te sterk...
o, 't Hoog steil werk van mijne nijvre dagen:
voor mij alléen te bouwen eene kerk
die gansch mijn Ik voor mij alléen zou dragen;

en méer: te stijgen op breed-staatge vlerk
naar 't zonhel Licht dat mijn' blijde oogen zagen
in hooge opglorieïng van staeg, traag dagen
tot hooge opglorieïng van mijn goed werk - -

het was te sterk voor mij, het was te sterk...
Ik ben gevallen, plomp, der hooge tinne
van 't grootsche denkbeeld dat ik denken dorst.

En 'k dool, en draag, zwaar wegend als een' zerk,
mijn hoop van Glorie: doode koninginne,
met, tot aan 't hecht, een' dolk in hare borst.

[p. 754]

II

 

... En hoe de wanhoop aan mijn harte bijt

 

om mijn groot werk dat neergevallen ligt;

 

en hoe ge, ziel, gekrenkt, zwaar-treurig zijt:

 

toch blijft mijn oog op mijn goed Heil gericht.

 

 

 

En 'k zeg het vast: ondanks den pratten Plicht,

 

ondanks het lange van den lijdenstijd,

 

ondanks het bange van den strijdenstrijd,

 

toch zal ik óp naar 't zonhel, zeegnend Licht.

 

 

 

Daarom: herleef, o droom van Lichtgegloor,

 

en gij, mijn ziel, herwordt mijn groote ziel,

 

herwordt in uwen krachtenvasten trouw; -

 

 

 

en mijne steile kerk die nederviel

 

zal ik herbouwen tot een hoog gebouw,

 

óp naar 't hoog Licht, stoutwég de wolken dóor.

[p. 755]

III

 

Zoo nú de tijd der streving is, toch moet

 

de wijdre tijd der zaalge Gratie doomen; -

 

en ik zal metslen met mijn krachtsterk bloed

 

de hooge kerk van mijne tukke droomen.

 

 

 

En ziet: ik werk, in 't volle van mijn moed,

 

aan 't statig doel waaruit traag-áan zal komen

 

het wijdsch gebouw, omhangen door den gloed

 

van 't Licht: breed kleed met koningspurpre zoomen.

 

 

 

... En daar nu 't hoog steil werk gekomen is

 

uit mijnen taaien wil van herbeginnen,

 

en dóor dat herbeginnen, grootsch en groot:

 

 

 

nu mag wel zijn een' laaie lichternis

 

mijn Glorie; hoog - herrezen koninginne,

 

niet meer van bloed, maar van papaver rood.

 

 

 

door Dirk van Weynen

 

1897