Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 655]

XIII

En zie: daar werd het wakker. 't Dikke hoofd
bewoog; ging liggen rechts van links, en links
van rechts. De borst, in rasschren aêm, bewoog.
De vuistjes, steeds gesloten op hun buit
van ongezienen rijkdom, sloegen uit
en boorden in den vaak der oogen. Toorn
scheen plots te schieten door de maegre leên.
De buik ging golven; en een sterke krijsch,
die plots de stilte scheurde 'lijk een schrik,
kraste uit den mond en donkre tonge...

En toen,

toen ging 't zijne oogen oopnen, mij bezien
met de' achterdocht'gen blik van een goed man
die vreezen zou dat ge ónheil tegen-gaat;
waarna zijn oog zich vestigde in mijn oog
met al de droefheid van een stom verwijt...
- En toen heb ik dien blik gepeild; en wee!
o wee! nimmer vergeet ik meer, hoe 'k míj
gezien heb in dien blik: mijn heel bestaan,
als in een droom der felste werklijkheid,
en werkelijker dan de felste droom...