Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 653]

XI

Toen 'k zóo de beide kindren had gezien,
zóo slapend beide' in onderscheiden slaap,
toen holde zich een vrage in mijn borst;
en weder zal 'k de zware voedster aan,
de bleeke, die, ik voelde 't, wist waarom
mijn dag hierheen mij voerde, en in haar mond
besloot 't geheim van mijne reize.

En 'k vroeg:

‘Waarom heb ik dees’ lange reis gedaan?
Van bij mijn prilsten ochtend ben 'k gegaan.
Van uit den einder, waar de lucht is als
een kriek in uchtend-ure: rood en blauw
van glanzen, heeft de azuren boeg
de eerste lichte, later loomre waetren van
een kegge diepre kleur gekliefd, aldús
dat aan de flanken van mijn zwarten boot
de dag verschoof van achteren naar vóor.
Zóo voelde ik 't lood des middags op mijn nek.
Zóo werd mijn vóor-plecht van den avond rood.
Maar toen ik landde waar ik komen zou,
en zag, en had gezien; - nu 'k vóor u sta,
o vrouwe, o eindlijk doel, en 'k zie uw kroost:
nu vrees 'k en vraag, waarom dees' lange reis?...’