Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 652]

X

Maar 't ander kind, dat lag ter linkre zij,
was schoon.

Het had, al was 't oneindig bleek,

binnen het gladde haar dat was gelijk
een nachtlijk water blinkend-roereloos,
een eêl gezichtje, als van een wijzen man
die ernstig is, maar van serenen ernst.
Gij vreesdet dat het de oogen oopnen zou,
zóo waren beide schalen diepend-blauw
van 't donker oog dat zij verholen, en
dat grondeloos moest wezen. En het lag
zóo rustig, dat het waarlijk aêmloos leek.
Aêmde dit kind? Zijn borst was roereloos
als een gebruinde zilvren borst-plaat aan
den hals eens kalmen krijgers. Open was
zijn hand-palm beider zijden, of hij wou
toonen aan ieder zijne mildheid die
haar heele have had gegeven... Zóo
lag het gestrekt in minnelijke rust,
de buik òngolvend, en de leden in
de houding van de schoonste en diepste rust.