Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 650]

VIII

Maar ik zag

dat het geen overfloerste volle maan
was, - daar zij me aankeek uit een dubbel hol
onder een voorhoofd, breed en kommer-vol.
't Wierd ('k was genaderd héél thans, en zag góéd),
't was in 't oneindig donker een groot hoofd,
een veeg-bleek aangezicht, dat keek mij aan,
star-oogend, en uit oogen peilloos-diep
en zwarter dan het duister dat omheen
mij dreigde van zijn ijlte. 't Was een vrouw,
eene oude, zware vrouwe, stuursch en stom,
die áan mij zag, uit ondoordringbren blik,
en niet en sprak, maar boven hard een kin
de holte van heur mond gesloten hield,
vol zwijgen en vol onbegrepen spraak,
achter de zwarte lijn der dunne lip.
Zij zat, haar voorhoofd recht het duister toe,
breed op heur schoudren 't kleureloos gelaat,
onroerend op heur heupen 't log gewicht
van heuren boezem. En zij was geheel
zwart als zwart felp. Maar hare schoot was klaar
als van twee bolle wolkjes.