Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 649]

VII

Ik naêrde, en toen ik nader was gehéel,
genoopt te naedren van dit wonder licht,
toen zag 'k de klaarte in haren drie-hoek staan
zooals een lage en overfloerste maan
boven twee bolle wolkjes.

- Zóó, ten herfst,

in dras-land, wanneer de avond rijzen gaat,
en alle moere ontrezen, blauwend-blank
een damp gaat de aard bepaarse' en ijler wordt
naarmaat hij stijgt, een paarsren hemel toe;
weldra zijn aard en hemel één van tint;
en zelfs wat wast, heester of boom, en draagt
het herfstig roest, en is van brons en bloed,
krijgt kleur van hemel en van aard; - wanneer
ten herfst en te' avond neevlen zijn die 't al
omkleeden, en, waar 't duistren gaat, en ziet
gij niets meer: dan, ineens en onverwacht,
doorschijnt een groote bleeke maan den damp,
vreemd angstig makend, maar, waar ze éénig licht
is, lokkend naar haar veeg gelaat...

Zoo was

die klaart een lage en overfloerste maan,
vreemd aan mijn oog, en lokkend.